harten delen

Ja, ik ben ermee gestopt mezelf bloot te geven. Blijkbaar gebeurt dat zelden vrijblijvend. Mensen blijken niet te zijn wie ze eerst waren of wie ze zelf denken dat ze zijn. Er zijn er die zelfs twee gezichten dragen voor zichzelf! Moet akelig zijn.
But then again... Ook ik ben niet wat ik lijk te zijn. And nothing ever is. Daarom verkies ik anonieme plekjes, waar geen maskers nodig zijn omdat iedereen mag zien wat ie wil zien, ook al is dat elke dag iets anders.
Teveel bekenden die afstemmen op mijn innerlijke channel.
Come & meet my inside in saajberspees! :) but put your jacket on... want et stormt er geregeld!

Het...

... leven is enkel perceptie.
We hebben allemaal geheimen. Ja, ook jij.
Ze mogen enkel niet uit de hand lopen.
Genieten van kleine geheimpjes is vaak leuk genoeg; die duren doorgaans langer.
En nee, de waarheid komt niet steeds aan het licht. Dat zeggen ze je maar om je af te schrikken, om je alert te houden.
Over grensjes lopen is fun! Herhaaldelijk over de grens gaan is wat teveel van het goede. Dat bezorgt me slapeloze piekernachten. Die piekernachten zijn er overigens sowieso, met dat eeuwig malende hoofd. Het evenwicht behouden, wanneer je op grensjes loopt, is net de kunst. Controle. Of toch het gevoel van.

Absence of fear

My bones call to you
In their separate skin
I make myself translucent
To let you in, for
I am wanting
And I am needing you here
Inside the absence of fear
There is this hunger
This restlessness inside of me
and it knows that you're no stranger
you're my gravity
My hands will adore you through all darkness aim
They will lay you out in moonlight
And reinvent your name
For I am wanting you
And I am needing you here
I need you near
Inside the absence of fear
(Jewel)

Herontdekking van de dag. Ruim 10 jaar geleden was ik volledig in de ban. Nu nog steeds erg te smaken poëtische teksten...

eeuwig vakantie

Way too 'poppy', afschuwelijke clip, maar toch een nummer om te bewaren...
Brengt steeds een glimlach op m'n gezicht!

Het einde van zorgeloze tijden is in zicht. Dat is goed nieuws en dat is slecht nieuws. Het zal goed zijn voor mijn overbelaste lever, mijn langzaam stervende hersens, mijn mega mindy slaaptekort, mijn slechte eetgewoontes, mijn blog waar ik nu geen tijd meer voor maak, mijn rekening die vreselijk droog staat. Het is echter slecht nieuws voor mijn sociaal leven, voor mijn partner waar ik minder tijd voor ga hebben, mijn stressgehalte dat enorm zal stijgen, het feestgehalte dat enorm zal dalen, de tijd die veel te snel zal gaan...

Ik zou kunnen wennen aan 'eeuwig vakantie'! Ik zou het alleen niet erg lang kunnen volhouden zo... Binnenkort weer tijd voor bezinning, wanneer al de alcohol uit mijn lichaam gevloeid is en ik weer helderder kan denken. Wanneer het leven niet meer enkel feest is (maar toch nog erg vaak ;)).

1+1=1

Zij schrijft: 'Die vonk.....niet te doen....
Keer op keer probeer ik te denken, maar het leidt tot niets.
Mijn rekenkundig gevoel zegt 1+1=1!
Ik wil niet denken, want mijn verstand kent niet de belangen van mijn hart!'

Ze ontroert me steeds, met haar kinderlijke eerlijkheid. Ze is écht.

mess

I took the prize last night for complicatedness

lichtbron

'Vliegen (en andere insecten) leven in de impliciete veronderstelling dat ze meer overlevingskansen hebben dicht bij een lichtbron. Wat is onze impliciete veronderstelling? De liefde?'
Gelezen en even bij stilgestaan.

De liefde.
Is dat hetgene dat steeds stilzwijgend aanwezig is, datgene dat me overeind houdt, dat me stabiliteit, zekerheid en intrinsieke warmte geeft? Datgene dat me dagelijks zacht omringt, dat voelt alsof het er altijd zal zijn?
Of is het datgene dat me in een roes brengt, me van 's morgens tot 's avonds in de ban houdt? Datgene dat me doet voelen dat ik leef in elke cel van m'n lichaam, datgene dat me diep raakt en me kriebels bezorgt? Datgene dat een sterk verlangen genereert?

Duidelijk is het eerste 'liefde' en het tweede 'verliefdheid/lust'. Wat is dan mijn impliciete veronderstelling?
De meeste overlevingskansen zijn, uiteraard, te vinden bij het eerste. Maar wat is het dat me beweegt, dat me doet opleven, dat me lijkt te voeden, dat waar ik niet zonder lijk te kunnen, dat wat ik steeds weer opzoek? Mijn lichtbron is de verliefdheid, de lust, de trance, de roes. En ik ben de domme vlieg, die z'n vleugels zal verschroeien aan die veel te sterke lichtbron!

De Vonk is overgegaan in een Laaiend Vuur, een Lichtbron van wel 5000 Watt. Hoewel ik weet dat ik best de andere kant op loop, word ik toch aangezogen tot haar warmte, haar onweerstaanbaarheid. Het voelt gewoon zO goed wanneer we samen zijn! De rest van de wereld verdwijnt en we voeden ons met elkaars liefde; we're eachother's daily shot, necessary to float through the day. Hoewel het belachelijk is om er tijd in te steken aangezien het nooit meer kan zijn of worden dan enkele magische ogenblikken. But then again: het enige waaraan je je aan het einde van de reis kan vasthouden, wat bepaalt hoe je je leven geleefd hebt, zijn je herinneringen. Dus creëren we er maar genoeg mooie!
We zijn elkaars lichtbron - een onhoudbare situatie.

hartverwarrend

Twee weken en half zijn we verder.
Reeds talloze stiekeme momenten gestolen. Intensiteit ten top. Een hartverwarmende/hartverwarrende romance speelt zich af, en wij spelen de hoofdrol.
Wat begon als een spannend spel is reeds veel te snel en ongecontroleerd geëvolueerd tot iets erg oprecht en diep. We voelen allebei hetzelfde, dat lees ik in haar ogen, in haar aanraking, in haar hartstochtelijke zoenen, in de klank van haar stem, in de woorden die ze zegt, schrijft, typt.
We weten niet hoe het verder moet. Wel hoe het zal eindigen: met een gemis.
Nog 12 dagen hebben we. Het afscheid zal zwaar zijn.

puzzelen

'We gaan nog wat puzzelen,' zei ze.
Wat een prachtig woord om te benoemen wat wij doen!
We passen wel in elkaar, maar niet bij elkaar.

een vonk!

Treffend: toen ik haar hoorde na die avond, sprak zij ook van een vonkje dat er plots was. I wasn't just imagining things.
Het vonkje werd een vonk.
Afspraakje gemaakt om te zien of het gevoel nog steeds aanwezig was. Het was er nog. Shit.
En m'n leven is wederom in een stroomversnelling terechtgekomen. Zij is zoals mij: impulsief, ongelooflijk direct en open, hart op de tong. We laten ons te zeer leiden door ons gevoel, en geen van beide heeft het karakter aan de (nood)rem te trekken. Aangezien ik op het moment de enige ben die inziet dat een rem noodzakelijk is, is het dus aan mij om onze voetjes op de grond te houden. Maar ze is zo goddamn onweerstaanbaar! And she knows.
Er dient dringend een afstand gecreëerd te worden. Starting now...

een vonkje

Je praat wat, je danst wat, je drinkt wat.
En plots is er die ene blik, die ene aanraking die net iets te lang duurt. Plots zie je elkaar anders.
Een vonkje.
Zo gaat dat.

John Legend - Save Room

Hmmm heerlijk nummer!
Wekt visioenen op van zonnige grasvelden, gebruinde buikjes, glanzende pretoogjes, schaterlachjes, plagend rollebollen, ...
Zomer!

ertussen

Ik wil terug naar NY - daar raast het leven voorbij - en ik net iets minder.






ik ben een open boek
doch
verstop ik me liefst tussen de regels
daar waar men
vergeet te kijken
vergeet te begrijpen
vergeet lief te hebben

when there's no more you

Ik mis het dromen, het kriebelen, mijn hoofd dat vol zit met joujoujou, het diep-in-de-ogen-staren, het verlangen, mijn hart dat een sprongetje maakt telkens die naam valt/verschijnt/klinkt, het geheim, het missen, het fantaseren, ...
Ik mis het verliefde gevoel. Dat bracht een overvloed aan zon in elke dag, intensiteit (in mij). Het is saaier nu, gewoner, braver.
(Djeez ik ben toch een moeilijke mens!)

vrouwen lezen

Damn. Ze heeft gelijk.
Ik lees inderdaad bijna uitsluitend werken van mannelijke auteurs.
Dat kan toch niet! Er is amper een man van belang in mijn leven te bespeuren (ja, behalve jij!). Ik hou van vrouw, omring me met vrouw, ik ben een vrouw (zo fel! té fel...) en toch lees ik zelden romans van vrouwelijke auteurs.
Volgens haar doe ik het met een reden, zij het onbewust.
Welke duistere reden kan dat wel zijn dan? Anyone?!
Dringend op zoek naar sterke vrouwelijke auteurs dan maar!

final chapter - awaiting a new novel

Eigenlijk is zij degene die steeds onbereikbaar is gebleven. Ook al was het zij waarmee ik verder gegaan ben dan bij alle anderen. En ook al is zij het die nu erg dicht bij me staat (en omgekeerd).
Ontzettend verliefd was ik. Vanaf het eerste ogenblik was ik verkocht. Een ravissante verschijning, nu ruim een jaar geleden, trok mijn aandacht onmiddellijk. Haar levenslustig sprekende ogen en stralende lach deden hun werk. Wat een plaatje!
Verliefd, alles erop en eraan. En zij absoluut niet. Maar wel nieuwsgierig naar die lesbo, zijnde mezelf. Gewend als ik ben aan het feit dat het gewoon een kwestie van tijd is, dat ik ook onweerstaanbaar voor haar kon worden (denk ik zoiets écht?!), bleef ik erin geloven. (Play or you'll never know!) Het 'lukte' me immers toch altijd, niet?! Niet dat ik veel verlangde. Een wederzijds gevoel was ruim voldoende.
Mijn hart verlangt veel meer dan mijn lichaam.
Ze gaf me veel, maar lang niet voldoende. Haar 'kern' heb ik nooit kunnen naderen. Haar gevoel bleef oppervlakkig. De intimiteit waarnaar ik hunkerde bleef uit. Zelfs wanneer we het bed deelden (misschien zelfs vooral dan) kwamen we niet tot die intimiteit. Het bleef enkel bij lust, en bij haar zelfs dat niet denk ik... (nieuwsgierigheid?)
Waarom deed ik dat eigenlijk?
Ik denk dat ik tot haar wou doordringen, ik was op zoek naar haar zwakke plek. Ik wou ontroering lezen in haar ogen en liefde en gemis en genot. En uiteindelijk las ik niets. Ik hoopte dat haar liefde het lichamelijke nodig had om naar buiten te treden, om zich kenbaar te maken. Boy was I wrong! Het was er niet en zou er nooit komen. Het gevoel dat ik radeloos zocht in het fysieke was op dat moment verder weg dan ooit. Ik had het moeten weten. Ik word toch geacht 'belezen' te zijn, en heb reeds vele dwalingen van het hart gelezen. Waarschijnlijk vond ik het onbewust nodig om het allemaal zelf eens te beleven, om doorheen het diepe dal der liefdespijnen te kruipen.
Nee, haar hart heeft nooit voor mij gesproken.
(Is dat erg?
Nee.
Voel ik me achteraf belachelijk?
Soms.
Heb ik hier uit geleerd?
Hopelijk.)
Terwijl dat van mij schreeuwde, heel erg luid.

En nu?
Nu ben ik ontnuchterd - wakker geworden - de liefdesroes is voorbij- onttovering. Het heeft al veel te lang geduurd! Nu ben ik in staat mezelf en de situatie vanop een afstand te bekijken. Mijn liefde was oprecht. Ik ben zo open en kwetsbaar geweest als een mens maar kan zijn. Ik heb mezelf gegeven op alle mogelijke manieren. Zou ik dat opnieuw doen? Probably.
Het waren spannende maanden. Heerlijke maanden. Maar ook treurige maanden.
Er rest mij een gevoel van verwarring en ook wel opluchting.
Zij is nu een verloren liefde en een nieuwe liefde.
Ze blijft liefde.

on top of things

Het paniekerige stressy gevoel van de voorbije weken is verdwenen! Ik heb eindelijk weer het gevoel dat ik alles onder controle heb, I'm back on top of things! Nog twee weekjes hard labeur (wat dan eigenlijk nog relatief is) en daarna heb ik weer zeeën van tijd om te besteden aan allerlei leuke dingen...
Het evenwicht in mezelf is voorlopig weer hersteld. Niets brengt me momenteel van mijn stuk! Ook Zij niet meer. Die relatie is wat mij betreft perfect nu. As I already knew: alles gaat voorbij. Soms duurt het alleen wat lang (en geduld is absoluut geen deugd die ik bezit).
Wat ik ook reeds langer weet dan vandaag: er komt ook altijd wel weer iets of iemand nieuw aangewaaid om mijn zopas herwonnen evenwicht te verstoren. Steeds externe factoren die aan mijn innerlijke stabiliteit komen knagen tot het weer wankelt. Maar dat zien we wel weer wanneer het zich aandient. En van mij mag dat nog lang wegblijven. Ik voel me goed, zo on top of things!

schijn

De mensen letten in het algemeen meer op de schijn dan op de daden. Ieder ziet wat je schijnt te zijn, weinigen merken wat je werkelijk bent.

(Machiavelli, 'Il Principe', hoofdstuk XVIII)

zondags uitje

Tussen het noeste werken door toch nog een uurtje gaan fietsen gisteren. Ter ontspanning - om er even uit te zijn - om een frisse neus te halen - om nog eens aan 'sport' te doen - om even quality-time met mijn vriendinnetje door te brengen - ... Ja, al deze argumenten waren nodig om mij ervan te overtuigen mijn boeken en computer even in de steek te laten.

Eerst en vooral was er al het 'outfit'-probleem. Blijkbaar zijn er, naast een paar tennisschoenen, geen sportieve schoenen (dit is: zonder hak) te vinden in mijn schoenenkast. Dan maar laarsjes. Laarsjes op een fiets. Inderdaad, het is geen zicht.

Goed. Op weg dan maar! Plan van L.: een ommetje van 40km. Plan van mezelf: neeeeee, gek!!! Ok, 20 dan. Met een pitstop halverwege.
'Heerlijk toch, door de natuur fietsen! Hmm frisse lucht!'
'Frisse lucht, my ass!' Neus dichtknijpen en stevig trappen wanneer je allerhande vervuilde beken, een containerpark en een vleugje industrie passeert. Prachtig, toch?

Na een 'idyllisch' kronkelwegje doorheen het bos bereiken we onze eindbestemming, een verbouwd oud stationnetje, speciaal ingericht voor de fietsende en wandelende medemens. Wel zes trappistenbieren waren er te tellen op de kaart en ongetwijfeld zijn de pannenkoeken en de Limburgse vlaai er overheerlijk. Met mijn entree op het terras kent de gemiddelde leeftijd prompt een heuse keldering. Ook outfit-gewijs was ik definitely de vreemde eend in de bijt: een strak T-shirt en een jeans met laarsjes tegenover Columbia-wandelbroeken, zware wandelschoenen, truien met olijke prints, T-shirts zo groot en 'model-loos' als een dekzeil, heuptasjes, brillen met felgekleurde koordjes en zelfs hier en daar van die ski-stokken... Yeah baby, let's get this party started!!

Na één koffietje onttrek ik me graag aan de vreemde blikken. Helaas was het stuk terug bergopwaarts en dus een pak zwaarder voor mijn ongetrainde spiertjes... Halverwege passeren we moeiteloos een zware man in een gesponsord wielrennerspakje, alles erop en eraan. Zijn fiets leek enkele maten te klein en hij wiebelde, met zijn knieën naar buiten wijzend, van de ene kant van het fietspad naar het andere. Puf puf... Ik hoop voor hem dat hij er al enkele honderden kilometers op had zitten die dag, anders zou hij zich toch wel onnozel mogen voelen.

Bijna terug thuis en nog zin in een heerlijk glaasje wijn op een gezellig terrasje, yep dit is al meer my cup of tea. En eentje werden er twee. En de 200 meter die we nog verwijderd waren van onze eindbestemming was bergAF! Gedaan met trappen!

Ik ben er nu rotsvast van overtuigd: ik ben een trut/barbiepot eersteklas en het wordt er duidelijk niet beter op met de jaren.
Mijn straf: een pijnlijke poep vandaag!

ontbreken

In N. begon ik te ontbreken,
was plotseling verdwenen. Niets
herinnerde aan mij.
Het waren vreemde dagen.
Mijn zuchten lieten zich niet meer slaken
en mijn ontroering zocht mij in al mijn laden,
mijn mooiste herinnering zat in een hoek,
wist niet aan wie zij denken moest,
terwijl mijn wanhoop danste, met niemand
in haar armen,
eindelijk verlost
van mij.

(T. Tellegen, 'In N. en andere gedichten', 1989)

my head is my only house

I'm stuck in a bar called memories
& I know I'm going to feel this way until you kill it.

My head is my only house unless it rains
- I need to get a lighter head for my heavy heart.

My world is filled with meaning
- everything is so much, that also a little bit can be everything -
we're definitely not living in the same world, since we're looking at the same thing wearing different glasses. Mine are coloured and magnifying, causing deformation.
Unfortunately
everything eventually turns out to be bleak
- signifying nothing. When once it was full of meaning.

R. Kopland

Ga nu maar liggen liefste in de tuin,

de lege plekken in het hoge gras, ik heb

altijd gewild dat ik dat was, een lege

plek voor iemand, om te blijven.




("Een lege plek om te blijven", Rutger Kopland)

L-word kissz

I feel like...
K.I.S.S.I.N.G.
(you) !!!

het zomert

Zon, vrienden en wijn:
zo heerlijk eenvoudig kan het leven zijn :)

Ik verricht geen wonderen, ik draag amper bij tot de huidige maatschappij en ben niet bezig met de verandering ervan. Ik creëer niets nieuws en geef geen gestalte aan nieuwe ideeën die het leven van anderen kunnen veranderen. Ik heb geen talent waarmee ik mijn leven of dat van een ander verrijk.
Maakt dit mijn leven armer? Maakt dit mij oppervlakkiger? Probably.

Ik geniet schaamteloos van alle luxe die het leven mij biedt. Never enough.

als sneeuw voor de zon

Intermenselijke relaties zijn soms zo moeilijk om te onderhouden, om levendig vast te houden aan wat die eerste echte klik veroorzaakte. Het vergt energie en het is absoluut niet steeds lonend.
Maar soms is het tegenovergestelde waar, gelukkig! Blijkt dat bij bepaalde personen enkel het positieve overheerst en al het negatieve (wat toen toch niet zomaar te verwaarlozen was) als sneeuw voor de zon verdwijnt wanneer je elkaar weer hoort of doet lachen. Na maandenlang koppig vol te houden de andere niet nodig te hebben, is die ene kortstondige ontmoeting voldoende om het belachelijke daarvan in te zien. Alles wat was, is er nog steeds. Het blijkt gewoon veel makkelijker te zijn iemand lief te hebben, toe te geven aan het gevoel van graag zien wanneer je elkaar in de ogen kijkt. Straf. Vriendschap kan toch ook eenvoudig zijn. En wonderbaarlijk waardevol. Het enige jammere zijn al die mooie momenten die je niet met elkaar hebt kunnen delen, en het missen, uiteraard; want missen sucks.

poesia

Tenho em mim como uma bruma
Que nada é nem contém
A saudade de coisa nenhuma,
O desejo de qualquer bem.

Sou envolvido por ela
Como por um nevoeiro
E vejo luzir a última estrela
Por cima da ponta do meu cinzeiro

Fumei a vida. Que incerto
Tudo quanto vi ou li!
E todo o mundo é um grande livro aberto
Que em ignorada língua me sorri.


(I have in me like a haze
Which holds and which is nothing
A nostalgia for nothing at all,
The desire for something vague.

I’m wrapped by it
As by a fog, and I see
The final star shining
Above the stub in my ashtray.

I smoked my life. How uncertain
All I saw or read! All
The world is a great open book
That smiles at me in an unknown tongue.)

Fernando Pessoa, 1934 - translation by Richard Zenith

your world or my world?

No se le pueden pedir peras al olmo.
Vraag geen appelen aan de vijgenboom!

woorden

Van jongs af aan ben ik al geobsedeerd door woorden. Van zodra men mij heeft leren lezen ben ik er nooit meer mee gestopt. Werkelijk alles moest eraan geloven: alles waar letters op stonden werd door mij gelezen. Wanneer ik niet aan het lezen was, was ik wel aan het schrijven. Verhaaltjes, gedichtjes, stukjes tekst die ik ergens gelezen had en wilde bewaren. En wanneer ik niet aan het schrijven was, was ik wel aan het praten. Gerbruikmakend van alle woorden die ik ondertussen ook had leren lezen en schrijven. Het heeft ook duidelijk geleid tot de job die ik nu heb.

Voor mij bestaat de wereld uit woorden. Zonder woorden om de dingen, de werkelijkheid, te benoemen zijn er geen dingen, is er geen werkelijkheid. Als je iets niet kan benoemen, bestaat het ook niet. Want als het er is, dan geef je het een naam, of een beschrijving. In ieder geval, je gebruikt woorden. Ook wanneer je gevoelens hebt, dan benoem je die. Is het niet voor iemand anders, dan wel voor jezelf. Gevoelens zijn ook woorden. Wanneer je je gevoel niet kan verwoorden, bestaat het ook niet, dan is het enkel 'een onbeschrijflijk gevoel', je kan het dan niet anders benoemen. Dan stopt het denken, dan stoppen de woorden, dan stopt de werkelijkheid, het gevoel zelf.

Ook mijn relaties met mensen bestaan uit woorden. Ik hou ervan mensen te omhelzen met woorden, te wikkelen in de woorden die beschrijven welke plaats zij in mijn leven innemen. Ik wil steeds alles benoemen. Als ik iets niet omschrijf, niet benoem, dan bestaat het ook niet. Steeds poog ik mijn gevoelens onder woorden te brengen. Woordelijke evaluaties van relaties.
Een eerste recente bevinding:
Daarom hecht ik ook zoveel belang aan woorden van anderen, toch wanneer ze tot mij persoonlijk gericht zijn. Als ik alles zo naga dan zijn mijn beste vrienden diegenen die me hun gevoel kunnen omschrijven, die ook mij omhelzen met hun woorden, daar voel ik me veilig bij. Dit weekend heb ik weer mogen genieten van heerlijke woordelijke knuffels, jarenlange vriendschappen zijn weer bevestigd geweest. Heb er eerder nooit bij stilgestaan dat dat een gemeenschappelijke factor is.
Een tweede recente bevinding:
Blijkbaar zijn lesbische vrouwen veel beter in het onder woorden brengen van hun gevoelens, in (zelf)reflectie, dan andere vrouwen. En eigenlijk is dat ook wel vrij logisch, ik heb er enkel nooit bij stilgestaan.

En nu ga ik, na enkele toffe gesprekken vandaag en na dit luchtig schrijven, nog even lezen, waarna ik ga dromen over dingen die ik morgen niet meer kan navertellen en daarom dus ook niet bestaan!

zoek

dikke zilte tranen
zovéél
eindeloos
een dikke brok triestheid
zwelt
diep vanbinnen
waarom zit dat daar?!
nooit tevreden met mezelf
torenhoge eisen
vraag om bevestiging
keer op keer
want zonder bevestiging besta ik niet
verdwijn ik
in het grijze bestaan
dat ik steeds wil ontvluchten
zoek zoek zoek
wiezoektievint
wat zoek ik?

Nooteboom

"Bij elk belangrijk moment in je leven, dacht hij later, zou je een Arnold Taads moeten hebben, iemand die je vraagt exact te beschrijven wat je voelt, ruikt, proeft, denkt bij je eerste angst, je eerste vernedering, je eerste vrouw, maar altijd op het ogenblik zelf zodat het protocol geldig zou blijven en de gedachte, de ervaring nooit meer verkleurd zou kunnen worden door latere vrouwen, angsten, vernederingen. Juist die benoeming van de eerste keer [...] zou de toon zetten voor alle latere ervaringen, want die zouden bepaald worden door de mate waarin ze van die eerste keer afweken, waarin ze die eerste keer, die nu immers voor altijd geijkt was, overtroffen of ervoor onderdeden [...]." (C. Nooteboom, Rituelen)

Wie zegt het beter dan Nooteboom?!
Al die eerste keren die al voorbij zijn... ze waren toen zo ingrijpend, ze maakten zoveel los. Ze waren lange tijd levende herinneringen, weliswaar verkleurd door subjectiviteit. Het is naar die sensaties dat men op zoek blijft gaan, terugvinden wat men weet/denkt dan gevoeld te hebben. Herbeleving van een (deels zelfgemaakte) herinnering. Steeds op zoek.

Ik merk dat ik telkens probeer alle prikkels te onthouden, alle blikken, alle woorden, alle gevoel. De ervaring vasthouden, vacuüm verpakken en herbeleven wanneer gewenst: kon dat maar! Maar alles vervliegt zo snel. Beelden vervagen, sensaties zijn niet meer op te roepen. Alle zinnelijke ervaringen verdwijnen onherroepelijk. Dan moet er weer gezocht worden naar nieuwe 'eerste keren', nieuwe intensiteit, nieuwe overtreffing.

Tot het op is. Intensiteit lijkt af te nemen met de leeftijd. Op een dag brengt bijna niets meer je van je stuk, alles wordt gematigder, meer beheerst. Ook het aantal nieuwe ervaringen dat je kan beleven neemt stellig af. De jonge hand die het leven lustig ontdekt en probeert vast te houden, wordt ouder. De eerste bruine sproeten van ouderdom en de dikke aderen vervormen die jonge hand. Terwijl die hand eerst alles voorzichtig aftast, elke rimpeling op het oppervlak gewaar wordt, elke streling intens beleeft, is voor diezelfde oudere hand alles al eens geweest.

Het is een verraad voor wat ervaren wordt, voor wie gestreeld wordt. Net zoals de hand vervormt, vervormt ook de beleving. Vervlakking.

crash

Damn. Zonet is mijn laptop gecrasht. Zonder aankondiging, zonder boe of bah, plots zwart scherm en niets meer. (uiteraard wordt dit nu getypt op die van iemand anders) Hij geeft geen kik meer. Bye bye alle werk, alle foto's, alle teksten, alle muziek, alle herinneringen... Vier jaar lang heeft ie me trouwe dienst bewezen. Ik heb bloed, zweet en tranen op dat ding gelaten, wanneer we samen mijn thesis vorm gegeven hebben. We hebben samen veel werk geleverd, veel ontspanning genoten, veel geheimen gedeeld. Maar mijn venster op de wereld heeft vanavond de geest gegeven...

En men zegt je steeds: sla alles op, je weet nooit wanneer er iets gebeurt, dan ben je alles kwijt! Maar dat zijn altijd zorgen voor later, want nu gaat alles toch prima! Onderweg hecht je je aan kleine dingen en voor je het weet kan je niet meer zonder. Wat doe je met al die documenten die je in het geheugen bewaarde 'voor later'? Plotsklaps is alles verdwenen, heeft het geen waarde meer. Crash. Een stukje leven verdwijnt. (en ja, dit is eveneens metaforisch bedoeld)

Dus dan is het nu tijd voor iets nieuws. En omdat we geleerd hebben uit het voorgaande, hechten we ons best niet, blijft alles best functioneel. Want alles gaat ooit weg, niets blijft hetzelfde. Alle herinneringen die we opslaan dienen nergens toe; want wanneer een deel van die herinnering verdwijnt, verdwijnt ook de waarde ervan, of de waarde verandert.

Ook ik lijk het te begeven de laatste dagen: slaaptekort, vechten tegen de griep, vechten tegen mezelf. Crash. Ik wil heel de wereld even op pauze zetten, zodat ik er terug aan kan deelnemen wanneer ik er helemaal klaar voor ben.
Iemand die mij wil defragmenteren?

stukjes

Ik probeer het elke dag: ontwaken uit een roes. Een liefdesroes meerbepaald. Ik probeer het te beheersen, te temperen, te rationaliseren. Soms lijkt het erg goed te lukken, en soms net iets minder. En toch heb ik het gevoel dat ik het eindelijk wat onder de knie krijg. Focussen op bepaalde zinnetjes die me alles weer in het juiste perspectief laten zien. Geen leuke zinnetjes, hoor, maar wel effectief!
De zoektocht naar intimiteit wordt niet meer geleverd op lichamelijk vlak. Mijn lichaam spreekt namelijk anders dan dat van haar. Dus die communicatie hebben we dan ook stopgezet. Wat rest is een verbondenheid, een gevoelsmatige intimiteit. Die steeds door mezelf dient geremd te worden zodat ze niet verglijdt naar het voornoemde. Want ik heb de neiging allesomvattend te willen zijn. Mijn hart spreekt, nee, roept overal doorheen; het wil zich steeds uiten, zowel geestelijk als vleselijk wenst het prikkels te geven en te ontvangen. Maar het lukt me wel, enkel stukjes geven en enkel stukjes mens ontvangen; ik leer het wel...
En ja natuurlijk is er een gemis, maar het is een gemis dat slijt (ja toch?!), het gemis van 'hand op huid'...

ontmaskering

Gisteren gelezen in een recensie i.v.m. een toneelstuk: "Plots kan deze toon echter omslaan tot een harde schreeuw of een messcherpe uithaal naar iemand die haar wezenlijke kern te dicht nadert of haar drang naar vrijheid in de weg staat."

Op één of andere manier hoort dit wel bij mij. Maar dan niet zozeer aan de buitenkant. Het toneel is dan ook een plaats waar alle emoties worden uitvergroot en de herkenning zit vaak in een klein hoekje.
Die drang naar vrijheid is sowieso sterk aanwezig, maar vooral de woorden 'wezenlijke kern te dicht nadert' troffen me. Waarom? Daar moest ik even over nadenken.

Terwijl ik graag 'gekend' wil zijn door diegenen die me lief zijn (apprecieer mij! ken mij! aanbid mij! heb mij lief!) wil ik toch ook graag eeuwig verborgen blijven. Een façade. Ik hou ervan een ster te zijn aan de buitenkant, fonkelend en sterk, bruisend van energie en immer lachend. Om te verbergen dat die binnenkant misschien niet veel soeps is... Alleen ik weet wat er schuilt in mijn hoofd, welke gedachten ik produceer, welke geheimen mijn hart draagt. Alle zonden ter wereld...

Ik wil graag gezien/gelezen worden, véél verder dan de buitenkant! Want ik stel me wel open, keer op keer. Maar er is zelden iemand die écht goed kijkt, die tussen de regels leest. En ik denk dat, wanneer dit dan toch eens gebeurt, wanneer iemand mijn 'wezenlijke kern te dicht nadert', een paniek zich van mij meester zal maken. Ontmaskering: ik daag het uit, ik vrààg erom, maar zou ik het ook verdragen, moest het ooit iemand lukken mij 'bloot te leggen'? Zou ook ik antwoorden met een 'messcherpe uithaal'?

bespottelijk

Alles gaat voorbij. Niets komt ooit weer terug. Razendsnel volgen ervaringen elkaar op, zowel negatieve als positieve, momenten van intense gelukzaligheid, afgewisseld met momenten van hartverscheurend verdriet, en alles daartussen. De rollercoaster die het leven heet. Alle registers van het gevoel worden opengetrokken en wanneer je je er middenin bevindt zie je geen uitweg, overheerst enkel dat gevoel.
Jammer. Want met de wijsheid dat alles toch voorbij gaat, elk gevoel verdwijnt, plaats maakt voor een ander, zou je alles kunnen relativeren. Doodrelativeren. Tot geen enkel gevoel nog belangrijk is, enkel de ervaring an sich. Valkuil van dienst is dan echter wel het cynisme. Want als het gevoel nooit meer overheerst wordt alles al snel banaal en bespottelijk.
Na periodes van immense gevoelens vind ik mezelf vaak bespottelijk.

The Kills 'Cheap and Cheerful'

I want you to be crazy - 'cause you're boring baby when you're straight!

verwachtingen

Tijd voor een citaat:

"Dat is wat hem ontmenselijkt heeft, zijn neiging aan anderen beproevingen op te leggen, steeds weer nieuwe beproevingen, steeds weer een stukje verder te gaan, om ze uit te proberen, om hun loyaliteit te testen, en zijn neiging aan zichzelf beproevingen op te leggen, want wie zegt dat je jezelf kunt vertrouwen?
Het is onmenselijk te verwachten dat op een cruciaal moment iets zwaarder weegt dan het eigenbelang, dat kan en mag je niet van een ander verwachten, en toch is precies dat wat vertrouwen is." (Grünberg, De Asielzoeker)

Ik leer het nooit.

ha

lachen
altijd blijven lachen
ha ha
ha

The do

Heerlijk liedje!

When you know that my heart is in a pretty disorder
And you should know that in my heart you fill every corner

And someday you'll see that all I want is to please
Next time I'll try it another way

bodemloos

I'm fed up with it.
Ben mezelf zo hartgrondig beu!! Ik wil niks willen, ik wil niks verwachten, ik wil niet missen. Het is nooit genoeg. Ik ben een bodemloze put, onmogelijk te vullen, steeds hongerig, steeds hunkerend. En nee, ik kan niet genieten van dat gevoel, dat is slechts een illusie.
Ik wil mezelf leren niet meer te missen, genoegen nemen met wat er is, niet meer dromen, niet meer verlangen naar het onmogelijke. Ik wil het oppervlakkige. Dat lijkt me eenvoudiger. Ban het pure gevoel! Weg met sentimentaliteit! Timmer dat verdomde hart dicht!
Want het is toch nooit het hart dat men zoekt.

lente

Een eerste 'lente-gevoel-dag' vandaag! Heerlijk. Ontbijten met de zon die vlijtig haar stralen werpt op onze ochtendglimlach geeft positieve energie. Een winkelbezoek, normaal gezien niet het hoogtepunt van de dag, verwordt een heuse belevenis wanneer je goedgemutst door de winkelrekken dartelt, op zoek naar hopen lekkers waarvan je in goed gezelschap kan smullen. Flessen drank voor feestjes die ongetwijfeld nog zullen komen, koffie voor alle zonnige ochtenden die ons te wachten staan, koekjes voor elke dag dat we te lui zijn boterhammen te smeren, ... Vrolijk en luid taterend legde ik alles in ons karretje, ondertussen de mensen rondom mij een brede glimlach toewerpend, tot ergernis van mijn net-niet-zo-extraverte vriendinnetje die me meermaals tot kalmte aanmaande. Hup, terug naar huis: zonnebril en zomers muziekje en ondertussen gieren van het lachen om niets, om alles, om het absurde van het bestaan, om het feit dat zelfs de Delhaize een bron van vertier kan zijn.

niemand weet hoe laat het is

Terwijl het leven van anderen plots stopt, dendert het mijne aan een ijl tempo voort. Het leven is zo vluchtig, het kan zO voorbij zijn. Die zekerheid maakt dat ik wil genieten van elk moment, van elk moment een mooi moment probeer te maken, en het wil koesteren als iets wat nooit meer terugkomt.
Want niets komt terug. En alles is van voorbijgaande aard. Die gedachte stemt me wel somber, maar ik heb mezelf beloofd er niet te lang bij stil te staan. Het leven is te kort en te mooi om somber te zijn. Elke negatieve gedachte kan ik best leren vervangen door een positieve (de gedachte aan haar werkt altijd).

'Niemand weet hoe laat het is' van Youp Van't Hek leert me altijd weer waarom ik doe wat ik doe, waarom ik leef hoe ik leef. Schitterend!

Klik hier om te beluisteren!

Deze dag is de eerste van de rest van mijn leven
Dat denken er velen bij hun ontbijt
Terwijl ik altijd denk: ik heb nog maar even
Dit wordt het eind van een prachtige tijd

refrein:
Dus moeten we dansen en moeten we vrijen
Moeten we lachen en drinken vol vuur
Lief hou me vast want nu ben ik nog bij je
Tijd is toch geld, dus het leven is duur

En ik merk elke dag, dat ik me vergis
En dat er dan nog een uur over is

'k Weet als ik later groot ben, en ook bijna dood ben
Dan is al die angst niet nodig geweest
Maar altijd de bangste, altijd die angsten
Maakten mijn leven tot een schitterend feest

Want we hebben gedanst en we hebben gevreeën
We hebben gelachen en gespeeld met het vuur
God verbood wat we allemaal deden
Leef toch je leven als het allerlaatste uur

vijftien

Gevonden, in een vergeeld boekje, restanten van een schijnbaar vergeeld verleden, gedichtjes die ik geschreven heb toen ik 15 was, o.a.:

Ik lig in het duister
en wacht
wacht
op een gevoel dat me
rustig
maakt
een gevoel dat me zegt
dat ik ben.



Je loopt rond
in mijn hoofd
en vertrappelt
mijn denken
zodat ik alleen nog maar
kan voelen
met mijn hart dat je
weldra
ook weer zal breken.


Grappig. Langvervlogen jeugdsentiment. Ondertussen ben ik zo erg geëvolueerd als mens. En toch! Toch weerspiegelen deze woorden van een 15-jarige (mijn god, het lijkt wel een ander leven) nog steeds mijn 'zijn': het is nog steeds mijn onrust, nog steeds mijn o zo week hartje. Ook al steekt het stilistisch gezien niet in een perfect jasje...

Misschien zijn deze elementen wel wat ik altijd zoek, in mezelf. Ik wil altijd maar voorbij de onrust geraken, voorbij mijn overgevoeligheid. Dit is wat me stoort aan mezelf, dit is waarover ik controle wil hebben, wat me zwaarmoedig maakt wanneer me dit niet lukt. Dit is waar ik reeds jaren mee worstel.

Misschien moet ik maar gewoon aanvaarden dat deze entiteiten mijn identiteit uitmaken. Dit is wie ik ben: onrustig en overgevoelig.
No pretty sight.
Aanvaarding, berusten in je zijn. Is dat überhaupt mogelijk wanneer onrust inherent is aan jezelf?

bubbeltjes

indrukken van een heerlijk weekend:

- wolkjes lopen
- bubbeltjes
- zonneke beminnen
- strelende intimiteit
- bubbeltjes
- lachenlachenlachen
- pratenpratenpraten
- warme vriendenliefde
- dansen met bubbeltjes

conclusie:

lang leve bubbeltjes!

kamikaze

Krankzinnig ben ik.
Ik ben duidelijk bezig met een kamikazeactie van het gevoel.

Mijn gevoel is een projectiel dat ik met volle overtuiging en zonder ook maar de minste hapering de open ruimte inwerp. Klaar om regelrechte aanvallen te incasseren. Recht op z'n doel af. Het ontvouwt zich schaamteloos. Het legt zich volledig bloot, het vreest niet, het aanvaardt zijn lot, kent z'n plaats.
Het zal te pletter storten tegen z'n ongenaakbare doel, in duizenden stukjes uiteen spatten, onmogelijk te reconstrueren.

En wat levert mij dit alles op?!
Krankzinnig ben ik.

min en meer

Soms brandt verlangen door je aders,
Mengt spijt zich met mascara
En ze voelt zich zoals water
Zich voelt in de Sahara

(Eva de Roovere)

blue

emotionele rollercoaster
ben ik
er zit zoveel verdriet in mij
het vecht z'n weg naar buiten
maar het vindt geen opening
dikke tranen
kunnen het niet dragen
woorden
brengen enkel verwarring
gevoel
is niet uit te leggen

het zal aanzwellen
tot het ontploft
tot het eruit gutst
klaterend
verwoestend
reinigend
tot dan is het
mijn privé-verdriet
mijn geheime krassen op mijn ziel

lalalalalaaaa.....!!

I just LOVE what we share!!

Don't go...

food for thought

Veel gelezen - veel gedacht - veel ontroerd geweest - veel citaten om op te slaan...


"Een mens wordt verliefd op een gebrek. Het is het gebrek dat ontroert, het is de wond die je door het masker heen ziet die je zelf week maakt." (De asielzoeker, Grünberg)

"Beck wordt graag gemist, werd graag gemist, dat missen hoorde bij zijn geluk en het zoeken ernaar. Hij miste, de ander moest ook missen. Het is het missen dat de ontmoeting mogelijk maakt, het is het missen dat wordt geruild, en hij liegt niet als hij zegt: ik zal je missen. Want dat is zijn motor, daarop teert hij, daar haalt hij zijn levenslust vandaan. Missen is zijn levenskunst." (De asielzoeker, Grünberg)



"En ook waar je niet was, ben je geweest doordat ik de gedachte aan jou er heb neergelegd." (Held, de Coster)

"Misschien was de wereld te klein en te rond geworden. Liever had ze in de middeleeuwen geleefd, toen je nog van de platte aardschijf kon vallen. Maar nu de aarde rond was, was er geen ontkomen aan: nooit van je leven geraakte je er nog af." (Held, de Coster)

"Ik mis jou niet. Ik mis het leven, ik mis alles wat ik nooit heb gezien en nooit heb gegeven." (Held, de Coster)



Voedsel voor mijn geest!

Si vis amari, ama!

Sine sole sileo...

leeuw of lammetje?

Little to gain - much to lose.
Een zin als een muur, die steeds voor me opdoemt. Een grens, die ik best niet overschrijd. Maar waar ik wel al mee bezig ben.

Vanmorgen ben ik met een glimlach wakker geworden, met nog meer vlinders in de buik dan de voorbije weken.
Zij.
Zij kan me met 1 juiste blik of 1 juist woord de hemel laten tegenkomen, me alle energie geven die ik nodig heb om de wereld te verslaan, me 'groots' doen voelen.
Ze is spannend en opwindend. Ze is als een kat, met meerdere levens. En ik, ik ben maar een kleine passant in eentje daarvan...
Ze is een bron van vreugde en genot die me verkwikt wanneer ik me eraan laaf, maar me ook kan doen verdrinken.
Zij kan er ook voor zorgen dat ik mezelf als ontzettend nietig ervaar, enkel door 1 koude blik of koud woord.
Zij heeft macht over mij - omdat ik haar die geef. Want ik ben degene die m'n hart openstelt.
Waarom doe ik dat toch?! Misschien omdat je alleen maar kan krijgen als je (je)zelf geeft...

'Better be a day as a lion, than a lifetime as a lamb' - deze zin van Moloko schoot ook weer door mijn hoofd vanmorgen. Het is zo dat mensen steeds spijt hebben van dingen die ze niet gedaan hebben in het leven. Dat lees en hoor je overal. Die fout wil ik dus niet maken. Ik wil een leeuw zijn, elke dag!

Maar hoe weet je dat je aan het einde van de rit juist gehandeld hebt? Tellen de ervaringen of de resultaten? Kies ik het etherische of het pragmatische? Want uit deze situatie kan nooit een mooi resultaat voortkomen. Het kan alleen maar minder opleveren dan wat het nu is. Het kan me enkel nieuwe ervaringen geven, die misschien wel erg intens zijn op het moment zelf, maar evenzeer ijl en vluchtig zijn. Het zal me nooit meer opleveren, het kan enkel dingen stuk maken.

Zou ik dan niet beter het lammetje zijn dat zich conform de maatschappelijke normen intoomt en z'n dromen niet najaagt, maar ze enkel koestert? Of moet ik steeds blijven proberen mijn dromen/verlangens te realiseren, ze werkelijkheid laten worden?
Want wat is een mensenleven anders dan een aaneenschakeling van ervaringen? Al het materiële dat men vergaart stelt uiteindelijk niets voor; het dient enkel ter invulling van een misschien nogal leeg bestaan. Wie ben je, wanneer je je leven geleefd hebt? De som van je bezittingen? De som van je daden? De som van je herinneringen? Ik denk dat ik toch opteer voor het laatste. Want, trouw zijn aan jezelf, dat betekent toch je hele zelf, ook je diepste en donkerste gedachten?

Ik ben soms wel bang voor wat nog zal komen. Ik had graag een blik in de toekomst geworpen. Maar voorlopig geniet ik gewoon...

belemmering

Scherm voor mijn neus, kop koffie naast me, net uit de dromenwereld ontwaakt en nood aan een leeg blad dat ik zelf kan invullen. Het is hier leuk vertoeven, op mijn blog. Het zorgt voor een zekere sereniteit en opgeruimdheid. Wanneer al het andere aanvoelt als chaos kan ik hier een stukje van mezelf ordenen. Even de dagelijkse realiteit ontvluchten en kiezen voor een vorm van reflectie. Fijn!

Er staan me dan ook nog drukke dagen te wachten. Ik ga namelijk enkele dagen naar New York, 'the city that never sleeps'. Er zullen daar zovele indrukken tegelijk op mij afkomen dat ik geen tijd zal hebben ze allemaal op te slaan. Ik zal die stad willen opzuigen, zowel het grootse ervan als het detail. Ik zal mijn hoofd proberen vol te stouwen met beelden en geluiden en geuren en sensaties. Ik zal proberen herinneringen te vormen, maar ik zal nooit volledig genoeg kunnen zijn. Er zullen enkel flarden overblijven wanneer ik terug ben. Mijn hoofd is gewoon te klein!

Net zoals mijn lichaam te 'zwaar' is, te prominent aanwezig. Het zeurt en zanikt. Het belemmert. Het heeft namelijk slaap nodig. En wel minstens zeven lange uren per nacht... Waarom behoor ik niet tot die selecte groep mensen die perfect functioneren met enkel een drie- of viertal uurtjes slaap per nacht? Ik heb het ooit een periode geprobeerd, maar helaas... dan raak ik volledig in verval. Tijd is echt wel mijn grootste vijand. Ik wil zoveel doen op een dag, maar die telt vaak veel te weinig uren. Ook kan ik niet goed overweg met de uren die ik dan wél heb: mijn organisatietalent is ook steeds onderontwikkeld gebleven. 'Dat lukt wel!' roep ik dan. Maar tegelijk besef ik dat dat weer niet zo zal zijn... Ergernis alom. Net zoals ik nu tijd aan het 'verprutsen' ben op mijn computer. Time for action!

spelonken

Vreemd hoe ik er niet in lijk te slagen iets neer te pennen wanneer ik me supervrolijk voel. Mijn schrijfsels lijken alleen te kunnen ontstaan wanneer ik in de ban ben van sterke emoties, onrustige twijfels of levendige herinneringen. Ze komen in ieder geval vanuit diepe spelonken in mijn hoofd, ze kronkelen hun weg naar buiten, langzaam en raadselachtig, overweldigend en vaag. Mij rest dan de taak om die ideeën vorm te geven met woorden, ze zo nauwkeurig mogelijk te omschrijven, ze te ordenen tot een nieuw verkregen inzicht (hoewel dat zeker niet altijd lukt!).

Vrolijkheid zet zich niet om in woorden. Althans niet bij mij. Blijkbaar is luchthartigheid iets dat ik niet kan hanteren, niet kan sturen, niet kan omschrijven.
Misschien omdat vrolijkheid zich aan de buitenkant bevindt, en al het andere binnenin.
Misschien is die emotie eenvoudig en makkelijk en dient ze geen woordelijke vorm te hebben.
Misschien brengt vrolijkheid gewoon geen inzichten.
Misschien mag ik toch blij zijn met de spelonken in mijn hoofd...

Gossip

Geweldige remix van de geweldige Gossip!
Woohoooo party time - where is the weekend when you need it most?!
Maar de echte pUnk 'funkt' toch méér.
Ideaal om even total loss te gaan na een lange werkdag! :)

Elsschot

Hoewel ik bekend sta als een vrolijke optimist, word ook ik wel eens overvallen door een gevoel van weemoedigheid. Wanneer dat gevoel even de kop op steekt, moet ik vaak denken aan een gedicht van Willem Elsschot, en meerbepaald volgende passage:

'Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.'

Ook ik ben soms dat burgertje dat droomt, dat een Odyssee wil ondernemen naar het ongrijpbare, het onbereikbare. Maar die tocht wordt gefnuikt door ethische en praktische redenen; zelfs wanneer je geweten onderontwikkeld lijkt te zijn...

geheim verlangen

Goh. Een tijd geleden dat ik nog iets gepost heb...
Er is gewoon teveel gebeurd in plaats van te weinig! Geheimen stapelen zich op. Geheime gevoelens, geheime woorden, geheime daden... Ik hou wel van geheimen! Ze maken het leven spannend. Het geeft me de kans nieuwe aspecten van mezelf te ontdekken en te ontplooien. Ik hou graag dingen geheim, ook al hoeft dat niet.

Ik ben graag verliefd, wie niet.Het geeft me energie, het maakt me vrolijk, het houdt me in leven. Maar ik tast ook graag grenzen af, zowel die van mij als die van anderen. Dat is zeker niet steeds verstandig, but then again: de ratio is maar de helft van mijn zijn. Het gevoel wil ook wat. En ik geef het graag wat het verlangt!

Het verlangt verlangen. Dat voel ik. Ik verlang altijd. Dat is wat ik ben: verlangen. Steeds opnieuw nieuwe verlangens. Onverzadigbaar.

Geheime verlangens. Ze kronkelen in mijn wezen, schreeuwen in mijn hart, voeden mijn ziel met genot, gedachten racen door mijn hoofd, lust stroomt door mijn aderen. Geheime verlangens voeden mij, maken me tot wie ik ben. Maar ze gaan ook steeds weer weg, maken plaats voor nieuwe verlangens. Ervaring leert me dat ik er, mede daarom, niet aan toe mag geven. Dat ze enkel voor mezelf bestemd zijn: privé-genot.

Soms verlangt het object van je verlangen ook naar jou, en wat doe je dan?! Genieten maar... Tot het weer ophoudt, want dat doet het altijd. Maar nu... Nu doet het object van mijn verlangen alsof het naar me verlangt! Verwarring alom. Spannende verwarring. Pijnlijke verwarring. Ik voel het onheil naderen, elke dag komt het dichterbij. Ik wéét wat er zal volgen, en toch distantieer ik me niet. Ik balanceer op de grenzen die ik voor mezelf heb bepaald. Ik zal er af tuimelen, maar aan welke kant ik zal belanden is nog niet duidelijk, hoewel voorspelbaar door ervaring. Ik ken het correcte antwoord op de ongestelde vragen, maar weiger het op te volgen.

Tweestrijd...
... is hét romanonderwerp van de laatste decennia. Ratio en gevoel. Engeltje en duiveltje. Trouw aan jezelf of aan de anderen. Persoonlijk geluk of algemeen welzijn.
Ik ben al mijn hele leven zoekende naar mijn ware ik, en wat blijkt?! Ook ik ben een versplinterd wezen. Net zoals de hoofdpersonages in talloze romans zal ook ik eeuwig op zoek zijn naar een evenwicht. Terwijl ik mijn prachtig leven leid, zal ik verscheurd blijven worden door geheime hartstochten waaraan ik niet mag toegeven om het eerste niet te verliezen, om mezelf niet te verliezen. Of kan ik net mezelf vinden in mijn verlangens?

Ik dacht dat dit schrijven me inzichten zou verschaffen, mijn gedachten zou kunnen ordenen, maar het tegendeel blijkt waar te zijn. Ik mis een gesprekspartner, iemand die mijn ideeën weerlegt, of ze tenminste anders belicht. Maar aangezien geheimen geheimen zijn zal die gesprekspartner er nooit zijn. Mijn innerlijke dialoog brengt me voorlopig geen voldoening...

twijfel

Soms zit er twijfel in mijn hoofd. En in mijn hart.
Ben ik degene die speelt met het leven, of speelt het leven met mij? Heb ik alles onder controle of word ik gecontroleerd? Maak ik mezelf iets wijs, of maken zij me iets wijs?
Ik verdien mijn geluk niet altijd. Maar waarom is het er dan? Maak ik dit zelf, of kan men mij dit ten allen tijde afnemen?
Ik wil niet twijfelen.
Maar zonder twijfel gaat alles zo snel...

herinnering

Vandaag eindelijk nog eens een dagje waarop ik niet buiten de deur ben geweest - even herbronnen. Niemand gezien!
Wel een hele hoop mensen gehoord. Waaronder een ex waarvan ik al in tijden geen teken van leven meer heb ontvangen... Vreemd haar stem te horen. Een stemmetje uit het verleden. Toen ik nog een watje was: hopeloos verliefd en naïef!

Zo'n verliefdheid die zelfs de beste poëzie niet kan beschrijven - herkenning in elke lovesong ooit geschreven - het dagdromen nam de realiteit over - de wereld veroveren en draken verslaan - voor haar - wolkjes en zweven - de zon leek alleen voor mij en haar te schijnen - glimlachen en een bonkend hart - alleen naar haar kijken was voldoende om te bestaan - en te smelten - haar aanraken was hemels en intens - elke vezel in mijn lichaam schreeuwde het uit van liefde - on top of the world - ik was een en al kracht! En breekbaarheid...
Zo'n verliefdheid was het.
Maar ook: vertwijfeling - onbereikbaarheid - trieste tranen - verscheurd - verloren - ontroostbaar - diepe groeven in mijn tere hartje - verwoeste puurheid...
Zo'n verliefdheid was het.
Toen.

Nu, vier jaar later, lijkt dit mijlenver weg. Maar toch klonk ze heel erg dichtbij.
Een herinnering die even weer tot leven kwam. Heel even. En dan weer plaats maakt voor de realiteit. Mijn realiteit. Die haar niet omvat.

vrienden

Vrienden komen en vrienden gaan.
Dat is gewoon zo.
Niets aan te doen. Soms ben jij uitgekeken op hen, soms zijn zij uitgekeken op jou. En vaak gebeurt dat vrij simultaan.
Soms echter is er wél een reden. Zoals wanneer Miss X niet meer met mij wou praten omdat ik nog contact had met haar ex (terwijl zij zelf wel al zovele maanden gelukkig is met een ander). Bummer. Zij wil vrieden die enkel en alleen van haar zijn, 100%. Ik ben van niemand en doe ondertussen mijn best om een beetje van iedereen te zijn... Loyauteit kan gedeeld worden, echt! Makkelijk. Altijd wel iemand om mee af te spreken zo. Wel jammer dat niet iedereen even realistisch kan zijn.

En dan de vrienden die er wél nog steeds zijn.
Vaak stellen ook zij teleur. Veelal door jaloezie en nog meer door opportunisme.
Jaloezie begrijp ik niet. Toch zeker niet binnen een vriendschap. Hoe kan je nu níet willen dat je vriend(in) alle geluk van de wereld heeft? Hoe kan je nu jaloers zijn op wat een ander heeft of doet? Delen in de vreugde is toch zoveel leuker? Oprecht blij zijn voor elkaar is toch zoveel makkelijker? Een mens steekt toch vreemd in elkaar.
Opportunisme is nog zo'n kwaal.
En dit is er wél eentje waar ik me soms wel eens aan bezondig... Enkel heiligen kunnen steeds altruïstisch handelen. En dat ben ik zeer zeker niet!
Maar het opportunisme van sommige mensen overheerst werkelijk alles. Wanneer je nooit never jamais iets doet voor een ander, hoe kan je dan in hemelsnaam verwachten dat anderen wat doen voor jou?! Talloze voorbeelden te geven... Talloze betere dingen te doen nu!
Zoals werken bvb...
Here we go...

wensen

Het nieuwe jaar is begonnen.
Nieuwe kansen? Nieuwe voornemens? Nieuwe wensen?
Nee.
Enige goede voornemen is er eentje dat ik elke maand wel eens maak... Deze keer naar aanleiding van 2 weekends geleden, wanneer ik bij vrienden in de kerstboom beland ben. Grappig. Toen. De dag erna vooral veel schaamte. Met als gevolg het voornemen om tussen al die talloze alcoholische glazen door toch eens enkele glazen water te nuttigen. Oudejaarsavond was alvast veel aangenamer. Voor mezelf en de mensen rondom me. Hopelijk staat dit nog in mijn geheugen gegrift wanneer ik me aan een volgend feestje waag!
Voor het overige: kansen zijn er altijd.
Ook wensen zijn er altijd, oude en nieuwe!
En de laatste tijd wens ik weer véél...