Gossip

Geweldige remix van de geweldige Gossip!
Woohoooo party time - where is the weekend when you need it most?!
Maar de echte pUnk 'funkt' toch méér.
Ideaal om even total loss te gaan na een lange werkdag! :)

Elsschot

Hoewel ik bekend sta als een vrolijke optimist, word ook ik wel eens overvallen door een gevoel van weemoedigheid. Wanneer dat gevoel even de kop op steekt, moet ik vaak denken aan een gedicht van Willem Elsschot, en meerbepaald volgende passage:

'Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.'

Ook ik ben soms dat burgertje dat droomt, dat een Odyssee wil ondernemen naar het ongrijpbare, het onbereikbare. Maar die tocht wordt gefnuikt door ethische en praktische redenen; zelfs wanneer je geweten onderontwikkeld lijkt te zijn...

geheim verlangen

Goh. Een tijd geleden dat ik nog iets gepost heb...
Er is gewoon teveel gebeurd in plaats van te weinig! Geheimen stapelen zich op. Geheime gevoelens, geheime woorden, geheime daden... Ik hou wel van geheimen! Ze maken het leven spannend. Het geeft me de kans nieuwe aspecten van mezelf te ontdekken en te ontplooien. Ik hou graag dingen geheim, ook al hoeft dat niet.

Ik ben graag verliefd, wie niet.Het geeft me energie, het maakt me vrolijk, het houdt me in leven. Maar ik tast ook graag grenzen af, zowel die van mij als die van anderen. Dat is zeker niet steeds verstandig, but then again: de ratio is maar de helft van mijn zijn. Het gevoel wil ook wat. En ik geef het graag wat het verlangt!

Het verlangt verlangen. Dat voel ik. Ik verlang altijd. Dat is wat ik ben: verlangen. Steeds opnieuw nieuwe verlangens. Onverzadigbaar.

Geheime verlangens. Ze kronkelen in mijn wezen, schreeuwen in mijn hart, voeden mijn ziel met genot, gedachten racen door mijn hoofd, lust stroomt door mijn aderen. Geheime verlangens voeden mij, maken me tot wie ik ben. Maar ze gaan ook steeds weer weg, maken plaats voor nieuwe verlangens. Ervaring leert me dat ik er, mede daarom, niet aan toe mag geven. Dat ze enkel voor mezelf bestemd zijn: privé-genot.

Soms verlangt het object van je verlangen ook naar jou, en wat doe je dan?! Genieten maar... Tot het weer ophoudt, want dat doet het altijd. Maar nu... Nu doet het object van mijn verlangen alsof het naar me verlangt! Verwarring alom. Spannende verwarring. Pijnlijke verwarring. Ik voel het onheil naderen, elke dag komt het dichterbij. Ik wéét wat er zal volgen, en toch distantieer ik me niet. Ik balanceer op de grenzen die ik voor mezelf heb bepaald. Ik zal er af tuimelen, maar aan welke kant ik zal belanden is nog niet duidelijk, hoewel voorspelbaar door ervaring. Ik ken het correcte antwoord op de ongestelde vragen, maar weiger het op te volgen.

Tweestrijd...
... is hét romanonderwerp van de laatste decennia. Ratio en gevoel. Engeltje en duiveltje. Trouw aan jezelf of aan de anderen. Persoonlijk geluk of algemeen welzijn.
Ik ben al mijn hele leven zoekende naar mijn ware ik, en wat blijkt?! Ook ik ben een versplinterd wezen. Net zoals de hoofdpersonages in talloze romans zal ook ik eeuwig op zoek zijn naar een evenwicht. Terwijl ik mijn prachtig leven leid, zal ik verscheurd blijven worden door geheime hartstochten waaraan ik niet mag toegeven om het eerste niet te verliezen, om mezelf niet te verliezen. Of kan ik net mezelf vinden in mijn verlangens?

Ik dacht dat dit schrijven me inzichten zou verschaffen, mijn gedachten zou kunnen ordenen, maar het tegendeel blijkt waar te zijn. Ik mis een gesprekspartner, iemand die mijn ideeën weerlegt, of ze tenminste anders belicht. Maar aangezien geheimen geheimen zijn zal die gesprekspartner er nooit zijn. Mijn innerlijke dialoog brengt me voorlopig geen voldoening...

twijfel

Soms zit er twijfel in mijn hoofd. En in mijn hart.
Ben ik degene die speelt met het leven, of speelt het leven met mij? Heb ik alles onder controle of word ik gecontroleerd? Maak ik mezelf iets wijs, of maken zij me iets wijs?
Ik verdien mijn geluk niet altijd. Maar waarom is het er dan? Maak ik dit zelf, of kan men mij dit ten allen tijde afnemen?
Ik wil niet twijfelen.
Maar zonder twijfel gaat alles zo snel...

herinnering

Vandaag eindelijk nog eens een dagje waarop ik niet buiten de deur ben geweest - even herbronnen. Niemand gezien!
Wel een hele hoop mensen gehoord. Waaronder een ex waarvan ik al in tijden geen teken van leven meer heb ontvangen... Vreemd haar stem te horen. Een stemmetje uit het verleden. Toen ik nog een watje was: hopeloos verliefd en naïef!

Zo'n verliefdheid die zelfs de beste poëzie niet kan beschrijven - herkenning in elke lovesong ooit geschreven - het dagdromen nam de realiteit over - de wereld veroveren en draken verslaan - voor haar - wolkjes en zweven - de zon leek alleen voor mij en haar te schijnen - glimlachen en een bonkend hart - alleen naar haar kijken was voldoende om te bestaan - en te smelten - haar aanraken was hemels en intens - elke vezel in mijn lichaam schreeuwde het uit van liefde - on top of the world - ik was een en al kracht! En breekbaarheid...
Zo'n verliefdheid was het.
Maar ook: vertwijfeling - onbereikbaarheid - trieste tranen - verscheurd - verloren - ontroostbaar - diepe groeven in mijn tere hartje - verwoeste puurheid...
Zo'n verliefdheid was het.
Toen.

Nu, vier jaar later, lijkt dit mijlenver weg. Maar toch klonk ze heel erg dichtbij.
Een herinnering die even weer tot leven kwam. Heel even. En dan weer plaats maakt voor de realiteit. Mijn realiteit. Die haar niet omvat.

vrienden

Vrienden komen en vrienden gaan.
Dat is gewoon zo.
Niets aan te doen. Soms ben jij uitgekeken op hen, soms zijn zij uitgekeken op jou. En vaak gebeurt dat vrij simultaan.
Soms echter is er wél een reden. Zoals wanneer Miss X niet meer met mij wou praten omdat ik nog contact had met haar ex (terwijl zij zelf wel al zovele maanden gelukkig is met een ander). Bummer. Zij wil vrieden die enkel en alleen van haar zijn, 100%. Ik ben van niemand en doe ondertussen mijn best om een beetje van iedereen te zijn... Loyauteit kan gedeeld worden, echt! Makkelijk. Altijd wel iemand om mee af te spreken zo. Wel jammer dat niet iedereen even realistisch kan zijn.

En dan de vrienden die er wél nog steeds zijn.
Vaak stellen ook zij teleur. Veelal door jaloezie en nog meer door opportunisme.
Jaloezie begrijp ik niet. Toch zeker niet binnen een vriendschap. Hoe kan je nu níet willen dat je vriend(in) alle geluk van de wereld heeft? Hoe kan je nu jaloers zijn op wat een ander heeft of doet? Delen in de vreugde is toch zoveel leuker? Oprecht blij zijn voor elkaar is toch zoveel makkelijker? Een mens steekt toch vreemd in elkaar.
Opportunisme is nog zo'n kwaal.
En dit is er wél eentje waar ik me soms wel eens aan bezondig... Enkel heiligen kunnen steeds altruïstisch handelen. En dat ben ik zeer zeker niet!
Maar het opportunisme van sommige mensen overheerst werkelijk alles. Wanneer je nooit never jamais iets doet voor een ander, hoe kan je dan in hemelsnaam verwachten dat anderen wat doen voor jou?! Talloze voorbeelden te geven... Talloze betere dingen te doen nu!
Zoals werken bvb...
Here we go...

wensen

Het nieuwe jaar is begonnen.
Nieuwe kansen? Nieuwe voornemens? Nieuwe wensen?
Nee.
Enige goede voornemen is er eentje dat ik elke maand wel eens maak... Deze keer naar aanleiding van 2 weekends geleden, wanneer ik bij vrienden in de kerstboom beland ben. Grappig. Toen. De dag erna vooral veel schaamte. Met als gevolg het voornemen om tussen al die talloze alcoholische glazen door toch eens enkele glazen water te nuttigen. Oudejaarsavond was alvast veel aangenamer. Voor mezelf en de mensen rondom me. Hopelijk staat dit nog in mijn geheugen gegrift wanneer ik me aan een volgend feestje waag!
Voor het overige: kansen zijn er altijd.
Ook wensen zijn er altijd, oude en nieuwe!
En de laatste tijd wens ik weer véél...