De mensen letten in het algemeen meer op de schijn dan op de daden. Ieder ziet wat je schijnt te zijn, weinigen merken wat je werkelijk bent.
(Machiavelli, 'Il Principe', hoofdstuk XVIII)
dinsdag 20 mei 2008
maandag 19 mei 2008
zondags uitje
Tussen het noeste werken door toch nog een uurtje gaan fietsen gisteren. Ter ontspanning - om er even uit te zijn - om een frisse neus te halen - om nog eens aan 'sport' te doen - om even quality-time met mijn vriendinnetje door te brengen - ... Ja, al deze argumenten waren nodig om mij ervan te overtuigen mijn boeken en computer even in de steek te laten.
Eerst en vooral was er al het 'outfit'-probleem. Blijkbaar zijn er, naast een paar tennisschoenen, geen sportieve schoenen (dit is: zonder hak) te vinden in mijn schoenenkast. Dan maar laarsjes. Laarsjes op een fiets. Inderdaad, het is geen zicht.
Goed. Op weg dan maar! Plan van L.: een ommetje van 40km. Plan van mezelf: neeeeee, gek!!! Ok, 20 dan. Met een pitstop halverwege.
'Heerlijk toch, door de natuur fietsen! Hmm frisse lucht!'
'Frisse lucht, my ass!' Neus dichtknijpen en stevig trappen wanneer je allerhande vervuilde beken, een containerpark en een vleugje industrie passeert. Prachtig, toch?
Na een 'idyllisch' kronkelwegje doorheen het bos bereiken we onze eindbestemming, een verbouwd oud stationnetje, speciaal ingericht voor de fietsende en wandelende medemens. Wel zes trappistenbieren waren er te tellen op de kaart en ongetwijfeld zijn de pannenkoeken en de Limburgse vlaai er overheerlijk. Met mijn entree op het terras kent de gemiddelde leeftijd prompt een heuse keldering. Ook outfit-gewijs was ik definitely de vreemde eend in de bijt: een strak T-shirt en een jeans met laarsjes tegenover Columbia-wandelbroeken, zware wandelschoenen, truien met olijke prints, T-shirts zo groot en 'model-loos' als een dekzeil, heuptasjes, brillen met felgekleurde koordjes en zelfs hier en daar van die ski-stokken... Yeah baby, let's get this party started!!
Na één koffietje onttrek ik me graag aan de vreemde blikken. Helaas was het stuk terug bergopwaarts en dus een pak zwaarder voor mijn ongetrainde spiertjes... Halverwege passeren we moeiteloos een zware man in een gesponsord wielrennerspakje, alles erop en eraan. Zijn fiets leek enkele maten te klein en hij wiebelde, met zijn knieën naar buiten wijzend, van de ene kant van het fietspad naar het andere. Puf puf... Ik hoop voor hem dat hij er al enkele honderden kilometers op had zitten die dag, anders zou hij zich toch wel onnozel mogen voelen.
Bijna terug thuis en nog zin in een heerlijk glaasje wijn op een gezellig terrasje, yep dit is al meer my cup of tea. En eentje werden er twee. En de 200 meter die we nog verwijderd waren van onze eindbestemming was bergAF! Gedaan met trappen!
Ik ben er nu rotsvast van overtuigd: ik ben een trut/barbiepot eersteklas en het wordt er duidelijk niet beter op met de jaren.
Mijn straf: een pijnlijke poep vandaag!
Eerst en vooral was er al het 'outfit'-probleem. Blijkbaar zijn er, naast een paar tennisschoenen, geen sportieve schoenen (dit is: zonder hak) te vinden in mijn schoenenkast. Dan maar laarsjes. Laarsjes op een fiets. Inderdaad, het is geen zicht.
Goed. Op weg dan maar! Plan van L.: een ommetje van 40km. Plan van mezelf: neeeeee, gek!!! Ok, 20 dan. Met een pitstop halverwege.
'Heerlijk toch, door de natuur fietsen! Hmm frisse lucht!'
'Frisse lucht, my ass!' Neus dichtknijpen en stevig trappen wanneer je allerhande vervuilde beken, een containerpark en een vleugje industrie passeert. Prachtig, toch?
Na een 'idyllisch' kronkelwegje doorheen het bos bereiken we onze eindbestemming, een verbouwd oud stationnetje, speciaal ingericht voor de fietsende en wandelende medemens. Wel zes trappistenbieren waren er te tellen op de kaart en ongetwijfeld zijn de pannenkoeken en de Limburgse vlaai er overheerlijk. Met mijn entree op het terras kent de gemiddelde leeftijd prompt een heuse keldering. Ook outfit-gewijs was ik definitely de vreemde eend in de bijt: een strak T-shirt en een jeans met laarsjes tegenover Columbia-wandelbroeken, zware wandelschoenen, truien met olijke prints, T-shirts zo groot en 'model-loos' als een dekzeil, heuptasjes, brillen met felgekleurde koordjes en zelfs hier en daar van die ski-stokken... Yeah baby, let's get this party started!!
Na één koffietje onttrek ik me graag aan de vreemde blikken. Helaas was het stuk terug bergopwaarts en dus een pak zwaarder voor mijn ongetrainde spiertjes... Halverwege passeren we moeiteloos een zware man in een gesponsord wielrennerspakje, alles erop en eraan. Zijn fiets leek enkele maten te klein en hij wiebelde, met zijn knieën naar buiten wijzend, van de ene kant van het fietspad naar het andere. Puf puf... Ik hoop voor hem dat hij er al enkele honderden kilometers op had zitten die dag, anders zou hij zich toch wel onnozel mogen voelen.
Bijna terug thuis en nog zin in een heerlijk glaasje wijn op een gezellig terrasje, yep dit is al meer my cup of tea. En eentje werden er twee. En de 200 meter die we nog verwijderd waren van onze eindbestemming was bergAF! Gedaan met trappen!
Ik ben er nu rotsvast van overtuigd: ik ben een trut/barbiepot eersteklas en het wordt er duidelijk niet beter op met de jaren.
Mijn straf: een pijnlijke poep vandaag!
zondag 18 mei 2008
ontbreken
In N. begon ik te ontbreken,
was plotseling verdwenen. Niets
herinnerde aan mij.
Het waren vreemde dagen.
Mijn zuchten lieten zich niet meer slaken
en mijn ontroering zocht mij in al mijn laden,
mijn mooiste herinnering zat in een hoek,
wist niet aan wie zij denken moest,
terwijl mijn wanhoop danste, met niemand
in haar armen,
eindelijk verlost
van mij.
(T. Tellegen, 'In N. en andere gedichten', 1989)
was plotseling verdwenen. Niets
herinnerde aan mij.
Het waren vreemde dagen.
Mijn zuchten lieten zich niet meer slaken
en mijn ontroering zocht mij in al mijn laden,
mijn mooiste herinnering zat in een hoek,
wist niet aan wie zij denken moest,
terwijl mijn wanhoop danste, met niemand
in haar armen,
eindelijk verlost
van mij.
(T. Tellegen, 'In N. en andere gedichten', 1989)
vrijdag 16 mei 2008
my head is my only house
I'm stuck in a bar called memories
& I know I'm going to feel this way until you kill it.
My head is my only house unless it rains
- I need to get a lighter head for my heavy heart.
My world is filled with meaning
- everything is so much, that also a little bit can be everything -
we're definitely not living in the same world, since we're looking at the same thing wearing different glasses. Mine are coloured and magnifying, causing deformation.
Unfortunately
everything eventually turns out to be bleak
- signifying nothing. When once it was full of meaning.
zaterdag 10 mei 2008
R. Kopland
Ga nu maar liggen liefste in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven.
("Een lege plek om te blijven", Rutger Kopland)
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven.
("Een lege plek om te blijven", Rutger Kopland)
donderdag 8 mei 2008
woensdag 7 mei 2008
het zomert
Zon, vrienden en wijn:
zo heerlijk eenvoudig kan het leven zijn :)
Ik verricht geen wonderen, ik draag amper bij tot de huidige maatschappij en ben niet bezig met de verandering ervan. Ik creëer niets nieuws en geef geen gestalte aan nieuwe ideeën die het leven van anderen kunnen veranderen. Ik heb geen talent waarmee ik mijn leven of dat van een ander verrijk.
Maakt dit mijn leven armer? Maakt dit mij oppervlakkiger? Probably.
Ik geniet schaamteloos van alle luxe die het leven mij biedt. Never enough.
zo heerlijk eenvoudig kan het leven zijn :)
Ik verricht geen wonderen, ik draag amper bij tot de huidige maatschappij en ben niet bezig met de verandering ervan. Ik creëer niets nieuws en geef geen gestalte aan nieuwe ideeën die het leven van anderen kunnen veranderen. Ik heb geen talent waarmee ik mijn leven of dat van een ander verrijk.
Maakt dit mijn leven armer? Maakt dit mij oppervlakkiger? Probably.
Ik geniet schaamteloos van alle luxe die het leven mij biedt. Never enough.
maandag 5 mei 2008
als sneeuw voor de zon
Intermenselijke relaties zijn soms zo moeilijk om te onderhouden, om levendig vast te houden aan wat die eerste echte klik veroorzaakte. Het vergt energie en het is absoluut niet steeds lonend.
Maar soms is het tegenovergestelde waar, gelukkig! Blijkt dat bij bepaalde personen enkel het positieve overheerst en al het negatieve (wat toen toch niet zomaar te verwaarlozen was) als sneeuw voor de zon verdwijnt wanneer je elkaar weer hoort of doet lachen. Na maandenlang koppig vol te houden de andere niet nodig te hebben, is die ene kortstondige ontmoeting voldoende om het belachelijke daarvan in te zien. Alles wat was, is er nog steeds. Het blijkt gewoon veel makkelijker te zijn iemand lief te hebben, toe te geven aan het gevoel van graag zien wanneer je elkaar in de ogen kijkt. Straf. Vriendschap kan toch ook eenvoudig zijn. En wonderbaarlijk waardevol. Het enige jammere zijn al die mooie momenten die je niet met elkaar hebt kunnen delen, en het missen, uiteraard; want missen sucks.
Maar soms is het tegenovergestelde waar, gelukkig! Blijkt dat bij bepaalde personen enkel het positieve overheerst en al het negatieve (wat toen toch niet zomaar te verwaarlozen was) als sneeuw voor de zon verdwijnt wanneer je elkaar weer hoort of doet lachen. Na maandenlang koppig vol te houden de andere niet nodig te hebben, is die ene kortstondige ontmoeting voldoende om het belachelijke daarvan in te zien. Alles wat was, is er nog steeds. Het blijkt gewoon veel makkelijker te zijn iemand lief te hebben, toe te geven aan het gevoel van graag zien wanneer je elkaar in de ogen kijkt. Straf. Vriendschap kan toch ook eenvoudig zijn. En wonderbaarlijk waardevol. Het enige jammere zijn al die mooie momenten die je niet met elkaar hebt kunnen delen, en het missen, uiteraard; want missen sucks.
zondag 4 mei 2008
poesia
Tenho em mim como uma bruma
Que nada é nem contém
A saudade de coisa nenhuma,
O desejo de qualquer bem.
Sou envolvido por ela
Como por um nevoeiro
E vejo luzir a última estrela
Por cima da ponta do meu cinzeiro
Fumei a vida. Que incerto
Tudo quanto vi ou li!
E todo o mundo é um grande livro aberto
Que em ignorada língua me sorri.
(I have in me like a haze
Which holds and which is nothing
A nostalgia for nothing at all,
The desire for something vague.
I’m wrapped by it
As by a fog, and I see
The final star shining
Above the stub in my ashtray.
I smoked my life. How uncertain
All I saw or read! All
The world is a great open book
That smiles at me in an unknown tongue.)
Fernando Pessoa, 1934 - translation by Richard Zenith
Que nada é nem contém
A saudade de coisa nenhuma,
O desejo de qualquer bem.
Sou envolvido por ela
Como por um nevoeiro
E vejo luzir a última estrela
Por cima da ponta do meu cinzeiro
Fumei a vida. Que incerto
Tudo quanto vi ou li!
E todo o mundo é um grande livro aberto
Que em ignorada língua me sorri.
(I have in me like a haze
Which holds and which is nothing
A nostalgia for nothing at all,
The desire for something vague.
I’m wrapped by it
As by a fog, and I see
The final star shining
Above the stub in my ashtray.
I smoked my life. How uncertain
All I saw or read! All
The world is a great open book
That smiles at me in an unknown tongue.)
Fernando Pessoa, 1934 - translation by Richard Zenith
Abonneren op:
Posts (Atom)