ha

lachen
altijd blijven lachen
ha ha
ha

The do

Heerlijk liedje!

When you know that my heart is in a pretty disorder
And you should know that in my heart you fill every corner

And someday you'll see that all I want is to please
Next time I'll try it another way

bodemloos

I'm fed up with it.
Ben mezelf zo hartgrondig beu!! Ik wil niks willen, ik wil niks verwachten, ik wil niet missen. Het is nooit genoeg. Ik ben een bodemloze put, onmogelijk te vullen, steeds hongerig, steeds hunkerend. En nee, ik kan niet genieten van dat gevoel, dat is slechts een illusie.
Ik wil mezelf leren niet meer te missen, genoegen nemen met wat er is, niet meer dromen, niet meer verlangen naar het onmogelijke. Ik wil het oppervlakkige. Dat lijkt me eenvoudiger. Ban het pure gevoel! Weg met sentimentaliteit! Timmer dat verdomde hart dicht!
Want het is toch nooit het hart dat men zoekt.

lente

Een eerste 'lente-gevoel-dag' vandaag! Heerlijk. Ontbijten met de zon die vlijtig haar stralen werpt op onze ochtendglimlach geeft positieve energie. Een winkelbezoek, normaal gezien niet het hoogtepunt van de dag, verwordt een heuse belevenis wanneer je goedgemutst door de winkelrekken dartelt, op zoek naar hopen lekkers waarvan je in goed gezelschap kan smullen. Flessen drank voor feestjes die ongetwijfeld nog zullen komen, koffie voor alle zonnige ochtenden die ons te wachten staan, koekjes voor elke dag dat we te lui zijn boterhammen te smeren, ... Vrolijk en luid taterend legde ik alles in ons karretje, ondertussen de mensen rondom mij een brede glimlach toewerpend, tot ergernis van mijn net-niet-zo-extraverte vriendinnetje die me meermaals tot kalmte aanmaande. Hup, terug naar huis: zonnebril en zomers muziekje en ondertussen gieren van het lachen om niets, om alles, om het absurde van het bestaan, om het feit dat zelfs de Delhaize een bron van vertier kan zijn.

niemand weet hoe laat het is

Terwijl het leven van anderen plots stopt, dendert het mijne aan een ijl tempo voort. Het leven is zo vluchtig, het kan zO voorbij zijn. Die zekerheid maakt dat ik wil genieten van elk moment, van elk moment een mooi moment probeer te maken, en het wil koesteren als iets wat nooit meer terugkomt.
Want niets komt terug. En alles is van voorbijgaande aard. Die gedachte stemt me wel somber, maar ik heb mezelf beloofd er niet te lang bij stil te staan. Het leven is te kort en te mooi om somber te zijn. Elke negatieve gedachte kan ik best leren vervangen door een positieve (de gedachte aan haar werkt altijd).

'Niemand weet hoe laat het is' van Youp Van't Hek leert me altijd weer waarom ik doe wat ik doe, waarom ik leef hoe ik leef. Schitterend!

Klik hier om te beluisteren!

Deze dag is de eerste van de rest van mijn leven
Dat denken er velen bij hun ontbijt
Terwijl ik altijd denk: ik heb nog maar even
Dit wordt het eind van een prachtige tijd

refrein:
Dus moeten we dansen en moeten we vrijen
Moeten we lachen en drinken vol vuur
Lief hou me vast want nu ben ik nog bij je
Tijd is toch geld, dus het leven is duur

En ik merk elke dag, dat ik me vergis
En dat er dan nog een uur over is

'k Weet als ik later groot ben, en ook bijna dood ben
Dan is al die angst niet nodig geweest
Maar altijd de bangste, altijd die angsten
Maakten mijn leven tot een schitterend feest

Want we hebben gedanst en we hebben gevreeën
We hebben gelachen en gespeeld met het vuur
God verbood wat we allemaal deden
Leef toch je leven als het allerlaatste uur

vijftien

Gevonden, in een vergeeld boekje, restanten van een schijnbaar vergeeld verleden, gedichtjes die ik geschreven heb toen ik 15 was, o.a.:

Ik lig in het duister
en wacht
wacht
op een gevoel dat me
rustig
maakt
een gevoel dat me zegt
dat ik ben.



Je loopt rond
in mijn hoofd
en vertrappelt
mijn denken
zodat ik alleen nog maar
kan voelen
met mijn hart dat je
weldra
ook weer zal breken.


Grappig. Langvervlogen jeugdsentiment. Ondertussen ben ik zo erg geëvolueerd als mens. En toch! Toch weerspiegelen deze woorden van een 15-jarige (mijn god, het lijkt wel een ander leven) nog steeds mijn 'zijn': het is nog steeds mijn onrust, nog steeds mijn o zo week hartje. Ook al steekt het stilistisch gezien niet in een perfect jasje...

Misschien zijn deze elementen wel wat ik altijd zoek, in mezelf. Ik wil altijd maar voorbij de onrust geraken, voorbij mijn overgevoeligheid. Dit is wat me stoort aan mezelf, dit is waarover ik controle wil hebben, wat me zwaarmoedig maakt wanneer me dit niet lukt. Dit is waar ik reeds jaren mee worstel.

Misschien moet ik maar gewoon aanvaarden dat deze entiteiten mijn identiteit uitmaken. Dit is wie ik ben: onrustig en overgevoelig.
No pretty sight.
Aanvaarding, berusten in je zijn. Is dat überhaupt mogelijk wanneer onrust inherent is aan jezelf?

bubbeltjes

indrukken van een heerlijk weekend:

- wolkjes lopen
- bubbeltjes
- zonneke beminnen
- strelende intimiteit
- bubbeltjes
- lachenlachenlachen
- pratenpratenpraten
- warme vriendenliefde
- dansen met bubbeltjes

conclusie:

lang leve bubbeltjes!