een vonk!

Treffend: toen ik haar hoorde na die avond, sprak zij ook van een vonkje dat er plots was. I wasn't just imagining things.
Het vonkje werd een vonk.
Afspraakje gemaakt om te zien of het gevoel nog steeds aanwezig was. Het was er nog. Shit.
En m'n leven is wederom in een stroomversnelling terechtgekomen. Zij is zoals mij: impulsief, ongelooflijk direct en open, hart op de tong. We laten ons te zeer leiden door ons gevoel, en geen van beide heeft het karakter aan de (nood)rem te trekken. Aangezien ik op het moment de enige ben die inziet dat een rem noodzakelijk is, is het dus aan mij om onze voetjes op de grond te houden. Maar ze is zo goddamn onweerstaanbaar! And she knows.
Er dient dringend een afstand gecreëerd te worden. Starting now...

een vonkje

Je praat wat, je danst wat, je drinkt wat.
En plots is er die ene blik, die ene aanraking die net iets te lang duurt. Plots zie je elkaar anders.
Een vonkje.
Zo gaat dat.

John Legend - Save Room

Hmmm heerlijk nummer!
Wekt visioenen op van zonnige grasvelden, gebruinde buikjes, glanzende pretoogjes, schaterlachjes, plagend rollebollen, ...
Zomer!

ertussen

Ik wil terug naar NY - daar raast het leven voorbij - en ik net iets minder.






ik ben een open boek
doch
verstop ik me liefst tussen de regels
daar waar men
vergeet te kijken
vergeet te begrijpen
vergeet lief te hebben

when there's no more you

Ik mis het dromen, het kriebelen, mijn hoofd dat vol zit met joujoujou, het diep-in-de-ogen-staren, het verlangen, mijn hart dat een sprongetje maakt telkens die naam valt/verschijnt/klinkt, het geheim, het missen, het fantaseren, ...
Ik mis het verliefde gevoel. Dat bracht een overvloed aan zon in elke dag, intensiteit (in mij). Het is saaier nu, gewoner, braver.
(Djeez ik ben toch een moeilijke mens!)

vrouwen lezen

Damn. Ze heeft gelijk.
Ik lees inderdaad bijna uitsluitend werken van mannelijke auteurs.
Dat kan toch niet! Er is amper een man van belang in mijn leven te bespeuren (ja, behalve jij!). Ik hou van vrouw, omring me met vrouw, ik ben een vrouw (zo fel! té fel...) en toch lees ik zelden romans van vrouwelijke auteurs.
Volgens haar doe ik het met een reden, zij het onbewust.
Welke duistere reden kan dat wel zijn dan? Anyone?!
Dringend op zoek naar sterke vrouwelijke auteurs dan maar!

final chapter - awaiting a new novel

Eigenlijk is zij degene die steeds onbereikbaar is gebleven. Ook al was het zij waarmee ik verder gegaan ben dan bij alle anderen. En ook al is zij het die nu erg dicht bij me staat (en omgekeerd).
Ontzettend verliefd was ik. Vanaf het eerste ogenblik was ik verkocht. Een ravissante verschijning, nu ruim een jaar geleden, trok mijn aandacht onmiddellijk. Haar levenslustig sprekende ogen en stralende lach deden hun werk. Wat een plaatje!
Verliefd, alles erop en eraan. En zij absoluut niet. Maar wel nieuwsgierig naar die lesbo, zijnde mezelf. Gewend als ik ben aan het feit dat het gewoon een kwestie van tijd is, dat ik ook onweerstaanbaar voor haar kon worden (denk ik zoiets écht?!), bleef ik erin geloven. (Play or you'll never know!) Het 'lukte' me immers toch altijd, niet?! Niet dat ik veel verlangde. Een wederzijds gevoel was ruim voldoende.
Mijn hart verlangt veel meer dan mijn lichaam.
Ze gaf me veel, maar lang niet voldoende. Haar 'kern' heb ik nooit kunnen naderen. Haar gevoel bleef oppervlakkig. De intimiteit waarnaar ik hunkerde bleef uit. Zelfs wanneer we het bed deelden (misschien zelfs vooral dan) kwamen we niet tot die intimiteit. Het bleef enkel bij lust, en bij haar zelfs dat niet denk ik... (nieuwsgierigheid?)
Waarom deed ik dat eigenlijk?
Ik denk dat ik tot haar wou doordringen, ik was op zoek naar haar zwakke plek. Ik wou ontroering lezen in haar ogen en liefde en gemis en genot. En uiteindelijk las ik niets. Ik hoopte dat haar liefde het lichamelijke nodig had om naar buiten te treden, om zich kenbaar te maken. Boy was I wrong! Het was er niet en zou er nooit komen. Het gevoel dat ik radeloos zocht in het fysieke was op dat moment verder weg dan ooit. Ik had het moeten weten. Ik word toch geacht 'belezen' te zijn, en heb reeds vele dwalingen van het hart gelezen. Waarschijnlijk vond ik het onbewust nodig om het allemaal zelf eens te beleven, om doorheen het diepe dal der liefdespijnen te kruipen.
Nee, haar hart heeft nooit voor mij gesproken.
(Is dat erg?
Nee.
Voel ik me achteraf belachelijk?
Soms.
Heb ik hier uit geleerd?
Hopelijk.)
Terwijl dat van mij schreeuwde, heel erg luid.

En nu?
Nu ben ik ontnuchterd - wakker geworden - de liefdesroes is voorbij- onttovering. Het heeft al veel te lang geduurd! Nu ben ik in staat mezelf en de situatie vanop een afstand te bekijken. Mijn liefde was oprecht. Ik ben zo open en kwetsbaar geweest als een mens maar kan zijn. Ik heb mezelf gegeven op alle mogelijke manieren. Zou ik dat opnieuw doen? Probably.
Het waren spannende maanden. Heerlijke maanden. Maar ook treurige maanden.
Er rest mij een gevoel van verwarring en ook wel opluchting.
Zij is nu een verloren liefde en een nieuwe liefde.
Ze blijft liefde.

on top of things

Het paniekerige stressy gevoel van de voorbije weken is verdwenen! Ik heb eindelijk weer het gevoel dat ik alles onder controle heb, I'm back on top of things! Nog twee weekjes hard labeur (wat dan eigenlijk nog relatief is) en daarna heb ik weer zeeën van tijd om te besteden aan allerlei leuke dingen...
Het evenwicht in mezelf is voorlopig weer hersteld. Niets brengt me momenteel van mijn stuk! Ook Zij niet meer. Die relatie is wat mij betreft perfect nu. As I already knew: alles gaat voorbij. Soms duurt het alleen wat lang (en geduld is absoluut geen deugd die ik bezit).
Wat ik ook reeds langer weet dan vandaag: er komt ook altijd wel weer iets of iemand nieuw aangewaaid om mijn zopas herwonnen evenwicht te verstoren. Steeds externe factoren die aan mijn innerlijke stabiliteit komen knagen tot het weer wankelt. Maar dat zien we wel weer wanneer het zich aandient. En van mij mag dat nog lang wegblijven. Ik voel me goed, zo on top of things!