your world or my world?

No se le pueden pedir peras al olmo.
Vraag geen appelen aan de vijgenboom!

woorden

Van jongs af aan ben ik al geobsedeerd door woorden. Van zodra men mij heeft leren lezen ben ik er nooit meer mee gestopt. Werkelijk alles moest eraan geloven: alles waar letters op stonden werd door mij gelezen. Wanneer ik niet aan het lezen was, was ik wel aan het schrijven. Verhaaltjes, gedichtjes, stukjes tekst die ik ergens gelezen had en wilde bewaren. En wanneer ik niet aan het schrijven was, was ik wel aan het praten. Gerbruikmakend van alle woorden die ik ondertussen ook had leren lezen en schrijven. Het heeft ook duidelijk geleid tot de job die ik nu heb.

Voor mij bestaat de wereld uit woorden. Zonder woorden om de dingen, de werkelijkheid, te benoemen zijn er geen dingen, is er geen werkelijkheid. Als je iets niet kan benoemen, bestaat het ook niet. Want als het er is, dan geef je het een naam, of een beschrijving. In ieder geval, je gebruikt woorden. Ook wanneer je gevoelens hebt, dan benoem je die. Is het niet voor iemand anders, dan wel voor jezelf. Gevoelens zijn ook woorden. Wanneer je je gevoel niet kan verwoorden, bestaat het ook niet, dan is het enkel 'een onbeschrijflijk gevoel', je kan het dan niet anders benoemen. Dan stopt het denken, dan stoppen de woorden, dan stopt de werkelijkheid, het gevoel zelf.

Ook mijn relaties met mensen bestaan uit woorden. Ik hou ervan mensen te omhelzen met woorden, te wikkelen in de woorden die beschrijven welke plaats zij in mijn leven innemen. Ik wil steeds alles benoemen. Als ik iets niet omschrijf, niet benoem, dan bestaat het ook niet. Steeds poog ik mijn gevoelens onder woorden te brengen. Woordelijke evaluaties van relaties.
Een eerste recente bevinding:
Daarom hecht ik ook zoveel belang aan woorden van anderen, toch wanneer ze tot mij persoonlijk gericht zijn. Als ik alles zo naga dan zijn mijn beste vrienden diegenen die me hun gevoel kunnen omschrijven, die ook mij omhelzen met hun woorden, daar voel ik me veilig bij. Dit weekend heb ik weer mogen genieten van heerlijke woordelijke knuffels, jarenlange vriendschappen zijn weer bevestigd geweest. Heb er eerder nooit bij stilgestaan dat dat een gemeenschappelijke factor is.
Een tweede recente bevinding:
Blijkbaar zijn lesbische vrouwen veel beter in het onder woorden brengen van hun gevoelens, in (zelf)reflectie, dan andere vrouwen. En eigenlijk is dat ook wel vrij logisch, ik heb er enkel nooit bij stilgestaan.

En nu ga ik, na enkele toffe gesprekken vandaag en na dit luchtig schrijven, nog even lezen, waarna ik ga dromen over dingen die ik morgen niet meer kan navertellen en daarom dus ook niet bestaan!

zoek

dikke zilte tranen
zovéél
eindeloos
een dikke brok triestheid
zwelt
diep vanbinnen
waarom zit dat daar?!
nooit tevreden met mezelf
torenhoge eisen
vraag om bevestiging
keer op keer
want zonder bevestiging besta ik niet
verdwijn ik
in het grijze bestaan
dat ik steeds wil ontvluchten
zoek zoek zoek
wiezoektievint
wat zoek ik?

Nooteboom

"Bij elk belangrijk moment in je leven, dacht hij later, zou je een Arnold Taads moeten hebben, iemand die je vraagt exact te beschrijven wat je voelt, ruikt, proeft, denkt bij je eerste angst, je eerste vernedering, je eerste vrouw, maar altijd op het ogenblik zelf zodat het protocol geldig zou blijven en de gedachte, de ervaring nooit meer verkleurd zou kunnen worden door latere vrouwen, angsten, vernederingen. Juist die benoeming van de eerste keer [...] zou de toon zetten voor alle latere ervaringen, want die zouden bepaald worden door de mate waarin ze van die eerste keer afweken, waarin ze die eerste keer, die nu immers voor altijd geijkt was, overtroffen of ervoor onderdeden [...]." (C. Nooteboom, Rituelen)

Wie zegt het beter dan Nooteboom?!
Al die eerste keren die al voorbij zijn... ze waren toen zo ingrijpend, ze maakten zoveel los. Ze waren lange tijd levende herinneringen, weliswaar verkleurd door subjectiviteit. Het is naar die sensaties dat men op zoek blijft gaan, terugvinden wat men weet/denkt dan gevoeld te hebben. Herbeleving van een (deels zelfgemaakte) herinnering. Steeds op zoek.

Ik merk dat ik telkens probeer alle prikkels te onthouden, alle blikken, alle woorden, alle gevoel. De ervaring vasthouden, vacuüm verpakken en herbeleven wanneer gewenst: kon dat maar! Maar alles vervliegt zo snel. Beelden vervagen, sensaties zijn niet meer op te roepen. Alle zinnelijke ervaringen verdwijnen onherroepelijk. Dan moet er weer gezocht worden naar nieuwe 'eerste keren', nieuwe intensiteit, nieuwe overtreffing.

Tot het op is. Intensiteit lijkt af te nemen met de leeftijd. Op een dag brengt bijna niets meer je van je stuk, alles wordt gematigder, meer beheerst. Ook het aantal nieuwe ervaringen dat je kan beleven neemt stellig af. De jonge hand die het leven lustig ontdekt en probeert vast te houden, wordt ouder. De eerste bruine sproeten van ouderdom en de dikke aderen vervormen die jonge hand. Terwijl die hand eerst alles voorzichtig aftast, elke rimpeling op het oppervlak gewaar wordt, elke streling intens beleeft, is voor diezelfde oudere hand alles al eens geweest.

Het is een verraad voor wat ervaren wordt, voor wie gestreeld wordt. Net zoals de hand vervormt, vervormt ook de beleving. Vervlakking.

crash

Damn. Zonet is mijn laptop gecrasht. Zonder aankondiging, zonder boe of bah, plots zwart scherm en niets meer. (uiteraard wordt dit nu getypt op die van iemand anders) Hij geeft geen kik meer. Bye bye alle werk, alle foto's, alle teksten, alle muziek, alle herinneringen... Vier jaar lang heeft ie me trouwe dienst bewezen. Ik heb bloed, zweet en tranen op dat ding gelaten, wanneer we samen mijn thesis vorm gegeven hebben. We hebben samen veel werk geleverd, veel ontspanning genoten, veel geheimen gedeeld. Maar mijn venster op de wereld heeft vanavond de geest gegeven...

En men zegt je steeds: sla alles op, je weet nooit wanneer er iets gebeurt, dan ben je alles kwijt! Maar dat zijn altijd zorgen voor later, want nu gaat alles toch prima! Onderweg hecht je je aan kleine dingen en voor je het weet kan je niet meer zonder. Wat doe je met al die documenten die je in het geheugen bewaarde 'voor later'? Plotsklaps is alles verdwenen, heeft het geen waarde meer. Crash. Een stukje leven verdwijnt. (en ja, dit is eveneens metaforisch bedoeld)

Dus dan is het nu tijd voor iets nieuws. En omdat we geleerd hebben uit het voorgaande, hechten we ons best niet, blijft alles best functioneel. Want alles gaat ooit weg, niets blijft hetzelfde. Alle herinneringen die we opslaan dienen nergens toe; want wanneer een deel van die herinnering verdwijnt, verdwijnt ook de waarde ervan, of de waarde verandert.

Ook ik lijk het te begeven de laatste dagen: slaaptekort, vechten tegen de griep, vechten tegen mezelf. Crash. Ik wil heel de wereld even op pauze zetten, zodat ik er terug aan kan deelnemen wanneer ik er helemaal klaar voor ben.
Iemand die mij wil defragmenteren?

stukjes

Ik probeer het elke dag: ontwaken uit een roes. Een liefdesroes meerbepaald. Ik probeer het te beheersen, te temperen, te rationaliseren. Soms lijkt het erg goed te lukken, en soms net iets minder. En toch heb ik het gevoel dat ik het eindelijk wat onder de knie krijg. Focussen op bepaalde zinnetjes die me alles weer in het juiste perspectief laten zien. Geen leuke zinnetjes, hoor, maar wel effectief!
De zoektocht naar intimiteit wordt niet meer geleverd op lichamelijk vlak. Mijn lichaam spreekt namelijk anders dan dat van haar. Dus die communicatie hebben we dan ook stopgezet. Wat rest is een verbondenheid, een gevoelsmatige intimiteit. Die steeds door mezelf dient geremd te worden zodat ze niet verglijdt naar het voornoemde. Want ik heb de neiging allesomvattend te willen zijn. Mijn hart spreekt, nee, roept overal doorheen; het wil zich steeds uiten, zowel geestelijk als vleselijk wenst het prikkels te geven en te ontvangen. Maar het lukt me wel, enkel stukjes geven en enkel stukjes mens ontvangen; ik leer het wel...
En ja natuurlijk is er een gemis, maar het is een gemis dat slijt (ja toch?!), het gemis van 'hand op huid'...

ontmaskering

Gisteren gelezen in een recensie i.v.m. een toneelstuk: "Plots kan deze toon echter omslaan tot een harde schreeuw of een messcherpe uithaal naar iemand die haar wezenlijke kern te dicht nadert of haar drang naar vrijheid in de weg staat."

Op één of andere manier hoort dit wel bij mij. Maar dan niet zozeer aan de buitenkant. Het toneel is dan ook een plaats waar alle emoties worden uitvergroot en de herkenning zit vaak in een klein hoekje.
Die drang naar vrijheid is sowieso sterk aanwezig, maar vooral de woorden 'wezenlijke kern te dicht nadert' troffen me. Waarom? Daar moest ik even over nadenken.

Terwijl ik graag 'gekend' wil zijn door diegenen die me lief zijn (apprecieer mij! ken mij! aanbid mij! heb mij lief!) wil ik toch ook graag eeuwig verborgen blijven. Een façade. Ik hou ervan een ster te zijn aan de buitenkant, fonkelend en sterk, bruisend van energie en immer lachend. Om te verbergen dat die binnenkant misschien niet veel soeps is... Alleen ik weet wat er schuilt in mijn hoofd, welke gedachten ik produceer, welke geheimen mijn hart draagt. Alle zonden ter wereld...

Ik wil graag gezien/gelezen worden, véél verder dan de buitenkant! Want ik stel me wel open, keer op keer. Maar er is zelden iemand die écht goed kijkt, die tussen de regels leest. En ik denk dat, wanneer dit dan toch eens gebeurt, wanneer iemand mijn 'wezenlijke kern te dicht nadert', een paniek zich van mij meester zal maken. Ontmaskering: ik daag het uit, ik vrààg erom, maar zou ik het ook verdragen, moest het ooit iemand lukken mij 'bloot te leggen'? Zou ook ik antwoorden met een 'messcherpe uithaal'?

bespottelijk

Alles gaat voorbij. Niets komt ooit weer terug. Razendsnel volgen ervaringen elkaar op, zowel negatieve als positieve, momenten van intense gelukzaligheid, afgewisseld met momenten van hartverscheurend verdriet, en alles daartussen. De rollercoaster die het leven heet. Alle registers van het gevoel worden opengetrokken en wanneer je je er middenin bevindt zie je geen uitweg, overheerst enkel dat gevoel.
Jammer. Want met de wijsheid dat alles toch voorbij gaat, elk gevoel verdwijnt, plaats maakt voor een ander, zou je alles kunnen relativeren. Doodrelativeren. Tot geen enkel gevoel nog belangrijk is, enkel de ervaring an sich. Valkuil van dienst is dan echter wel het cynisme. Want als het gevoel nooit meer overheerst wordt alles al snel banaal en bespottelijk.
Na periodes van immense gevoelens vind ik mezelf vaak bespottelijk.

The Kills 'Cheap and Cheerful'

I want you to be crazy - 'cause you're boring baby when you're straight!

verwachtingen

Tijd voor een citaat:

"Dat is wat hem ontmenselijkt heeft, zijn neiging aan anderen beproevingen op te leggen, steeds weer nieuwe beproevingen, steeds weer een stukje verder te gaan, om ze uit te proberen, om hun loyaliteit te testen, en zijn neiging aan zichzelf beproevingen op te leggen, want wie zegt dat je jezelf kunt vertrouwen?
Het is onmenselijk te verwachten dat op een cruciaal moment iets zwaarder weegt dan het eigenbelang, dat kan en mag je niet van een ander verwachten, en toch is precies dat wat vertrouwen is." (Grünberg, De Asielzoeker)

Ik leer het nooit.