Vreemd hoe ik er niet in lijk te slagen iets neer te pennen wanneer ik me supervrolijk voel. Mijn schrijfsels lijken alleen te kunnen ontstaan wanneer ik in de ban ben van sterke emoties, onrustige twijfels of levendige herinneringen. Ze komen in ieder geval vanuit diepe spelonken in mijn hoofd, ze kronkelen hun weg naar buiten, langzaam en raadselachtig, overweldigend en vaag. Mij rest dan de taak om die ideeën vorm te geven met woorden, ze zo nauwkeurig mogelijk te omschrijven, ze te ordenen tot een nieuw verkregen inzicht (hoewel dat zeker niet altijd lukt!).
Vrolijkheid zet zich niet om in woorden. Althans niet bij mij. Blijkbaar is luchthartigheid iets dat ik niet kan hanteren, niet kan sturen, niet kan omschrijven.
Misschien omdat vrolijkheid zich aan de buitenkant bevindt, en al het andere binnenin.
Misschien is die emotie eenvoudig en makkelijk en dient ze geen woordelijke vorm te hebben.
Misschien brengt vrolijkheid gewoon geen inzichten.
Misschien mag ik toch blij zijn met de spelonken in mijn hoofd...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten