woorden

Van jongs af aan ben ik al geobsedeerd door woorden. Van zodra men mij heeft leren lezen ben ik er nooit meer mee gestopt. Werkelijk alles moest eraan geloven: alles waar letters op stonden werd door mij gelezen. Wanneer ik niet aan het lezen was, was ik wel aan het schrijven. Verhaaltjes, gedichtjes, stukjes tekst die ik ergens gelezen had en wilde bewaren. En wanneer ik niet aan het schrijven was, was ik wel aan het praten. Gerbruikmakend van alle woorden die ik ondertussen ook had leren lezen en schrijven. Het heeft ook duidelijk geleid tot de job die ik nu heb.

Voor mij bestaat de wereld uit woorden. Zonder woorden om de dingen, de werkelijkheid, te benoemen zijn er geen dingen, is er geen werkelijkheid. Als je iets niet kan benoemen, bestaat het ook niet. Want als het er is, dan geef je het een naam, of een beschrijving. In ieder geval, je gebruikt woorden. Ook wanneer je gevoelens hebt, dan benoem je die. Is het niet voor iemand anders, dan wel voor jezelf. Gevoelens zijn ook woorden. Wanneer je je gevoel niet kan verwoorden, bestaat het ook niet, dan is het enkel 'een onbeschrijflijk gevoel', je kan het dan niet anders benoemen. Dan stopt het denken, dan stoppen de woorden, dan stopt de werkelijkheid, het gevoel zelf.

Ook mijn relaties met mensen bestaan uit woorden. Ik hou ervan mensen te omhelzen met woorden, te wikkelen in de woorden die beschrijven welke plaats zij in mijn leven innemen. Ik wil steeds alles benoemen. Als ik iets niet omschrijf, niet benoem, dan bestaat het ook niet. Steeds poog ik mijn gevoelens onder woorden te brengen. Woordelijke evaluaties van relaties.
Een eerste recente bevinding:
Daarom hecht ik ook zoveel belang aan woorden van anderen, toch wanneer ze tot mij persoonlijk gericht zijn. Als ik alles zo naga dan zijn mijn beste vrienden diegenen die me hun gevoel kunnen omschrijven, die ook mij omhelzen met hun woorden, daar voel ik me veilig bij. Dit weekend heb ik weer mogen genieten van heerlijke woordelijke knuffels, jarenlange vriendschappen zijn weer bevestigd geweest. Heb er eerder nooit bij stilgestaan dat dat een gemeenschappelijke factor is.
Een tweede recente bevinding:
Blijkbaar zijn lesbische vrouwen veel beter in het onder woorden brengen van hun gevoelens, in (zelf)reflectie, dan andere vrouwen. En eigenlijk is dat ook wel vrij logisch, ik heb er enkel nooit bij stilgestaan.

En nu ga ik, na enkele toffe gesprekken vandaag en na dit luchtig schrijven, nog even lezen, waarna ik ga dromen over dingen die ik morgen niet meer kan navertellen en daarom dus ook niet bestaan!