stukjes

Ik probeer het elke dag: ontwaken uit een roes. Een liefdesroes meerbepaald. Ik probeer het te beheersen, te temperen, te rationaliseren. Soms lijkt het erg goed te lukken, en soms net iets minder. En toch heb ik het gevoel dat ik het eindelijk wat onder de knie krijg. Focussen op bepaalde zinnetjes die me alles weer in het juiste perspectief laten zien. Geen leuke zinnetjes, hoor, maar wel effectief!
De zoektocht naar intimiteit wordt niet meer geleverd op lichamelijk vlak. Mijn lichaam spreekt namelijk anders dan dat van haar. Dus die communicatie hebben we dan ook stopgezet. Wat rest is een verbondenheid, een gevoelsmatige intimiteit. Die steeds door mezelf dient geremd te worden zodat ze niet verglijdt naar het voornoemde. Want ik heb de neiging allesomvattend te willen zijn. Mijn hart spreekt, nee, roept overal doorheen; het wil zich steeds uiten, zowel geestelijk als vleselijk wenst het prikkels te geven en te ontvangen. Maar het lukt me wel, enkel stukjes geven en enkel stukjes mens ontvangen; ik leer het wel...
En ja natuurlijk is er een gemis, maar het is een gemis dat slijt (ja toch?!), het gemis van 'hand op huid'...