ontmaskering

Gisteren gelezen in een recensie i.v.m. een toneelstuk: "Plots kan deze toon echter omslaan tot een harde schreeuw of een messcherpe uithaal naar iemand die haar wezenlijke kern te dicht nadert of haar drang naar vrijheid in de weg staat."

Op één of andere manier hoort dit wel bij mij. Maar dan niet zozeer aan de buitenkant. Het toneel is dan ook een plaats waar alle emoties worden uitvergroot en de herkenning zit vaak in een klein hoekje.
Die drang naar vrijheid is sowieso sterk aanwezig, maar vooral de woorden 'wezenlijke kern te dicht nadert' troffen me. Waarom? Daar moest ik even over nadenken.

Terwijl ik graag 'gekend' wil zijn door diegenen die me lief zijn (apprecieer mij! ken mij! aanbid mij! heb mij lief!) wil ik toch ook graag eeuwig verborgen blijven. Een façade. Ik hou ervan een ster te zijn aan de buitenkant, fonkelend en sterk, bruisend van energie en immer lachend. Om te verbergen dat die binnenkant misschien niet veel soeps is... Alleen ik weet wat er schuilt in mijn hoofd, welke gedachten ik produceer, welke geheimen mijn hart draagt. Alle zonden ter wereld...

Ik wil graag gezien/gelezen worden, véél verder dan de buitenkant! Want ik stel me wel open, keer op keer. Maar er is zelden iemand die écht goed kijkt, die tussen de regels leest. En ik denk dat, wanneer dit dan toch eens gebeurt, wanneer iemand mijn 'wezenlijke kern te dicht nadert', een paniek zich van mij meester zal maken. Ontmaskering: ik daag het uit, ik vrààg erom, maar zou ik het ook verdragen, moest het ooit iemand lukken mij 'bloot te leggen'? Zou ook ik antwoorden met een 'messcherpe uithaal'?