vrienden

Vrienden komen en vrienden gaan.
Dat is gewoon zo.
Niets aan te doen. Soms ben jij uitgekeken op hen, soms zijn zij uitgekeken op jou. En vaak gebeurt dat vrij simultaan.
Soms echter is er wél een reden. Zoals wanneer Miss X niet meer met mij wou praten omdat ik nog contact had met haar ex (terwijl zij zelf wel al zovele maanden gelukkig is met een ander). Bummer. Zij wil vrieden die enkel en alleen van haar zijn, 100%. Ik ben van niemand en doe ondertussen mijn best om een beetje van iedereen te zijn... Loyauteit kan gedeeld worden, echt! Makkelijk. Altijd wel iemand om mee af te spreken zo. Wel jammer dat niet iedereen even realistisch kan zijn.

En dan de vrienden die er wél nog steeds zijn.
Vaak stellen ook zij teleur. Veelal door jaloezie en nog meer door opportunisme.
Jaloezie begrijp ik niet. Toch zeker niet binnen een vriendschap. Hoe kan je nu níet willen dat je vriend(in) alle geluk van de wereld heeft? Hoe kan je nu jaloers zijn op wat een ander heeft of doet? Delen in de vreugde is toch zoveel leuker? Oprecht blij zijn voor elkaar is toch zoveel makkelijker? Een mens steekt toch vreemd in elkaar.
Opportunisme is nog zo'n kwaal.
En dit is er wél eentje waar ik me soms wel eens aan bezondig... Enkel heiligen kunnen steeds altruïstisch handelen. En dat ben ik zeer zeker niet!
Maar het opportunisme van sommige mensen overheerst werkelijk alles. Wanneer je nooit never jamais iets doet voor een ander, hoe kan je dan in hemelsnaam verwachten dat anderen wat doen voor jou?! Talloze voorbeelden te geven... Talloze betere dingen te doen nu!
Zoals werken bvb...
Here we go...