herinnering

Vandaag eindelijk nog eens een dagje waarop ik niet buiten de deur ben geweest - even herbronnen. Niemand gezien!
Wel een hele hoop mensen gehoord. Waaronder een ex waarvan ik al in tijden geen teken van leven meer heb ontvangen... Vreemd haar stem te horen. Een stemmetje uit het verleden. Toen ik nog een watje was: hopeloos verliefd en naïef!

Zo'n verliefdheid die zelfs de beste poëzie niet kan beschrijven - herkenning in elke lovesong ooit geschreven - het dagdromen nam de realiteit over - de wereld veroveren en draken verslaan - voor haar - wolkjes en zweven - de zon leek alleen voor mij en haar te schijnen - glimlachen en een bonkend hart - alleen naar haar kijken was voldoende om te bestaan - en te smelten - haar aanraken was hemels en intens - elke vezel in mijn lichaam schreeuwde het uit van liefde - on top of the world - ik was een en al kracht! En breekbaarheid...
Zo'n verliefdheid was het.
Maar ook: vertwijfeling - onbereikbaarheid - trieste tranen - verscheurd - verloren - ontroostbaar - diepe groeven in mijn tere hartje - verwoeste puurheid...
Zo'n verliefdheid was het.
Toen.

Nu, vier jaar later, lijkt dit mijlenver weg. Maar toch klonk ze heel erg dichtbij.
Een herinnering die even weer tot leven kwam. Heel even. En dan weer plaats maakt voor de realiteit. Mijn realiteit. Die haar niet omvat.