geheim verlangen

Goh. Een tijd geleden dat ik nog iets gepost heb...
Er is gewoon teveel gebeurd in plaats van te weinig! Geheimen stapelen zich op. Geheime gevoelens, geheime woorden, geheime daden... Ik hou wel van geheimen! Ze maken het leven spannend. Het geeft me de kans nieuwe aspecten van mezelf te ontdekken en te ontplooien. Ik hou graag dingen geheim, ook al hoeft dat niet.

Ik ben graag verliefd, wie niet.Het geeft me energie, het maakt me vrolijk, het houdt me in leven. Maar ik tast ook graag grenzen af, zowel die van mij als die van anderen. Dat is zeker niet steeds verstandig, but then again: de ratio is maar de helft van mijn zijn. Het gevoel wil ook wat. En ik geef het graag wat het verlangt!

Het verlangt verlangen. Dat voel ik. Ik verlang altijd. Dat is wat ik ben: verlangen. Steeds opnieuw nieuwe verlangens. Onverzadigbaar.

Geheime verlangens. Ze kronkelen in mijn wezen, schreeuwen in mijn hart, voeden mijn ziel met genot, gedachten racen door mijn hoofd, lust stroomt door mijn aderen. Geheime verlangens voeden mij, maken me tot wie ik ben. Maar ze gaan ook steeds weer weg, maken plaats voor nieuwe verlangens. Ervaring leert me dat ik er, mede daarom, niet aan toe mag geven. Dat ze enkel voor mezelf bestemd zijn: privé-genot.

Soms verlangt het object van je verlangen ook naar jou, en wat doe je dan?! Genieten maar... Tot het weer ophoudt, want dat doet het altijd. Maar nu... Nu doet het object van mijn verlangen alsof het naar me verlangt! Verwarring alom. Spannende verwarring. Pijnlijke verwarring. Ik voel het onheil naderen, elke dag komt het dichterbij. Ik wéét wat er zal volgen, en toch distantieer ik me niet. Ik balanceer op de grenzen die ik voor mezelf heb bepaald. Ik zal er af tuimelen, maar aan welke kant ik zal belanden is nog niet duidelijk, hoewel voorspelbaar door ervaring. Ik ken het correcte antwoord op de ongestelde vragen, maar weiger het op te volgen.

Tweestrijd...
... is hét romanonderwerp van de laatste decennia. Ratio en gevoel. Engeltje en duiveltje. Trouw aan jezelf of aan de anderen. Persoonlijk geluk of algemeen welzijn.
Ik ben al mijn hele leven zoekende naar mijn ware ik, en wat blijkt?! Ook ik ben een versplinterd wezen. Net zoals de hoofdpersonages in talloze romans zal ook ik eeuwig op zoek zijn naar een evenwicht. Terwijl ik mijn prachtig leven leid, zal ik verscheurd blijven worden door geheime hartstochten waaraan ik niet mag toegeven om het eerste niet te verliezen, om mezelf niet te verliezen. Of kan ik net mezelf vinden in mijn verlangens?

Ik dacht dat dit schrijven me inzichten zou verschaffen, mijn gedachten zou kunnen ordenen, maar het tegendeel blijkt waar te zijn. Ik mis een gesprekspartner, iemand die mijn ideeën weerlegt, of ze tenminste anders belicht. Maar aangezien geheimen geheimen zijn zal die gesprekspartner er nooit zijn. Mijn innerlijke dialoog brengt me voorlopig geen voldoening...