zondags uitje

Tussen het noeste werken door toch nog een uurtje gaan fietsen gisteren. Ter ontspanning - om er even uit te zijn - om een frisse neus te halen - om nog eens aan 'sport' te doen - om even quality-time met mijn vriendinnetje door te brengen - ... Ja, al deze argumenten waren nodig om mij ervan te overtuigen mijn boeken en computer even in de steek te laten.

Eerst en vooral was er al het 'outfit'-probleem. Blijkbaar zijn er, naast een paar tennisschoenen, geen sportieve schoenen (dit is: zonder hak) te vinden in mijn schoenenkast. Dan maar laarsjes. Laarsjes op een fiets. Inderdaad, het is geen zicht.

Goed. Op weg dan maar! Plan van L.: een ommetje van 40km. Plan van mezelf: neeeeee, gek!!! Ok, 20 dan. Met een pitstop halverwege.
'Heerlijk toch, door de natuur fietsen! Hmm frisse lucht!'
'Frisse lucht, my ass!' Neus dichtknijpen en stevig trappen wanneer je allerhande vervuilde beken, een containerpark en een vleugje industrie passeert. Prachtig, toch?

Na een 'idyllisch' kronkelwegje doorheen het bos bereiken we onze eindbestemming, een verbouwd oud stationnetje, speciaal ingericht voor de fietsende en wandelende medemens. Wel zes trappistenbieren waren er te tellen op de kaart en ongetwijfeld zijn de pannenkoeken en de Limburgse vlaai er overheerlijk. Met mijn entree op het terras kent de gemiddelde leeftijd prompt een heuse keldering. Ook outfit-gewijs was ik definitely de vreemde eend in de bijt: een strak T-shirt en een jeans met laarsjes tegenover Columbia-wandelbroeken, zware wandelschoenen, truien met olijke prints, T-shirts zo groot en 'model-loos' als een dekzeil, heuptasjes, brillen met felgekleurde koordjes en zelfs hier en daar van die ski-stokken... Yeah baby, let's get this party started!!

Na één koffietje onttrek ik me graag aan de vreemde blikken. Helaas was het stuk terug bergopwaarts en dus een pak zwaarder voor mijn ongetrainde spiertjes... Halverwege passeren we moeiteloos een zware man in een gesponsord wielrennerspakje, alles erop en eraan. Zijn fiets leek enkele maten te klein en hij wiebelde, met zijn knieën naar buiten wijzend, van de ene kant van het fietspad naar het andere. Puf puf... Ik hoop voor hem dat hij er al enkele honderden kilometers op had zitten die dag, anders zou hij zich toch wel onnozel mogen voelen.

Bijna terug thuis en nog zin in een heerlijk glaasje wijn op een gezellig terrasje, yep dit is al meer my cup of tea. En eentje werden er twee. En de 200 meter die we nog verwijderd waren van onze eindbestemming was bergAF! Gedaan met trappen!

Ik ben er nu rotsvast van overtuigd: ik ben een trut/barbiepot eersteklas en het wordt er duidelijk niet beter op met de jaren.
Mijn straf: een pijnlijke poep vandaag!