final chapter - awaiting a new novel

Eigenlijk is zij degene die steeds onbereikbaar is gebleven. Ook al was het zij waarmee ik verder gegaan ben dan bij alle anderen. En ook al is zij het die nu erg dicht bij me staat (en omgekeerd).
Ontzettend verliefd was ik. Vanaf het eerste ogenblik was ik verkocht. Een ravissante verschijning, nu ruim een jaar geleden, trok mijn aandacht onmiddellijk. Haar levenslustig sprekende ogen en stralende lach deden hun werk. Wat een plaatje!
Verliefd, alles erop en eraan. En zij absoluut niet. Maar wel nieuwsgierig naar die lesbo, zijnde mezelf. Gewend als ik ben aan het feit dat het gewoon een kwestie van tijd is, dat ik ook onweerstaanbaar voor haar kon worden (denk ik zoiets écht?!), bleef ik erin geloven. (Play or you'll never know!) Het 'lukte' me immers toch altijd, niet?! Niet dat ik veel verlangde. Een wederzijds gevoel was ruim voldoende.
Mijn hart verlangt veel meer dan mijn lichaam.
Ze gaf me veel, maar lang niet voldoende. Haar 'kern' heb ik nooit kunnen naderen. Haar gevoel bleef oppervlakkig. De intimiteit waarnaar ik hunkerde bleef uit. Zelfs wanneer we het bed deelden (misschien zelfs vooral dan) kwamen we niet tot die intimiteit. Het bleef enkel bij lust, en bij haar zelfs dat niet denk ik... (nieuwsgierigheid?)
Waarom deed ik dat eigenlijk?
Ik denk dat ik tot haar wou doordringen, ik was op zoek naar haar zwakke plek. Ik wou ontroering lezen in haar ogen en liefde en gemis en genot. En uiteindelijk las ik niets. Ik hoopte dat haar liefde het lichamelijke nodig had om naar buiten te treden, om zich kenbaar te maken. Boy was I wrong! Het was er niet en zou er nooit komen. Het gevoel dat ik radeloos zocht in het fysieke was op dat moment verder weg dan ooit. Ik had het moeten weten. Ik word toch geacht 'belezen' te zijn, en heb reeds vele dwalingen van het hart gelezen. Waarschijnlijk vond ik het onbewust nodig om het allemaal zelf eens te beleven, om doorheen het diepe dal der liefdespijnen te kruipen.
Nee, haar hart heeft nooit voor mij gesproken.
(Is dat erg?
Nee.
Voel ik me achteraf belachelijk?
Soms.
Heb ik hier uit geleerd?
Hopelijk.)
Terwijl dat van mij schreeuwde, heel erg luid.

En nu?
Nu ben ik ontnuchterd - wakker geworden - de liefdesroes is voorbij- onttovering. Het heeft al veel te lang geduurd! Nu ben ik in staat mezelf en de situatie vanop een afstand te bekijken. Mijn liefde was oprecht. Ik ben zo open en kwetsbaar geweest als een mens maar kan zijn. Ik heb mezelf gegeven op alle mogelijke manieren. Zou ik dat opnieuw doen? Probably.
Het waren spannende maanden. Heerlijke maanden. Maar ook treurige maanden.
Er rest mij een gevoel van verwarring en ook wel opluchting.
Zij is nu een verloren liefde en een nieuwe liefde.
Ze blijft liefde.