I'm fed up with it.
Ben mezelf zo hartgrondig beu!! Ik wil niks willen, ik wil niks verwachten, ik wil niet missen. Het is nooit genoeg. Ik ben een bodemloze put, onmogelijk te vullen, steeds hongerig, steeds hunkerend. En nee, ik kan niet genieten van dat gevoel, dat is slechts een illusie.
Ik wil mezelf leren niet meer te missen, genoegen nemen met wat er is, niet meer dromen, niet meer verlangen naar het onmogelijke. Ik wil het oppervlakkige. Dat lijkt me eenvoudiger. Ban het pure gevoel! Weg met sentimentaliteit! Timmer dat verdomde hart dicht!
Want het is toch nooit het hart dat men zoekt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten