kamikaze

Krankzinnig ben ik.
Ik ben duidelijk bezig met een kamikazeactie van het gevoel.

Mijn gevoel is een projectiel dat ik met volle overtuiging en zonder ook maar de minste hapering de open ruimte inwerp. Klaar om regelrechte aanvallen te incasseren. Recht op z'n doel af. Het ontvouwt zich schaamteloos. Het legt zich volledig bloot, het vreest niet, het aanvaardt zijn lot, kent z'n plaats.
Het zal te pletter storten tegen z'n ongenaakbare doel, in duizenden stukjes uiteen spatten, onmogelijk te reconstrueren.

En wat levert mij dit alles op?!
Krankzinnig ben ik.

min en meer

Soms brandt verlangen door je aders,
Mengt spijt zich met mascara
En ze voelt zich zoals water
Zich voelt in de Sahara

(Eva de Roovere)

blue

emotionele rollercoaster
ben ik
er zit zoveel verdriet in mij
het vecht z'n weg naar buiten
maar het vindt geen opening
dikke tranen
kunnen het niet dragen
woorden
brengen enkel verwarring
gevoel
is niet uit te leggen

het zal aanzwellen
tot het ontploft
tot het eruit gutst
klaterend
verwoestend
reinigend
tot dan is het
mijn privé-verdriet
mijn geheime krassen op mijn ziel

lalalalalaaaa.....!!

I just LOVE what we share!!

Don't go...

food for thought

Veel gelezen - veel gedacht - veel ontroerd geweest - veel citaten om op te slaan...


"Een mens wordt verliefd op een gebrek. Het is het gebrek dat ontroert, het is de wond die je door het masker heen ziet die je zelf week maakt." (De asielzoeker, Grünberg)

"Beck wordt graag gemist, werd graag gemist, dat missen hoorde bij zijn geluk en het zoeken ernaar. Hij miste, de ander moest ook missen. Het is het missen dat de ontmoeting mogelijk maakt, het is het missen dat wordt geruild, en hij liegt niet als hij zegt: ik zal je missen. Want dat is zijn motor, daarop teert hij, daar haalt hij zijn levenslust vandaan. Missen is zijn levenskunst." (De asielzoeker, Grünberg)



"En ook waar je niet was, ben je geweest doordat ik de gedachte aan jou er heb neergelegd." (Held, de Coster)

"Misschien was de wereld te klein en te rond geworden. Liever had ze in de middeleeuwen geleefd, toen je nog van de platte aardschijf kon vallen. Maar nu de aarde rond was, was er geen ontkomen aan: nooit van je leven geraakte je er nog af." (Held, de Coster)

"Ik mis jou niet. Ik mis het leven, ik mis alles wat ik nooit heb gezien en nooit heb gegeven." (Held, de Coster)



Voedsel voor mijn geest!

Si vis amari, ama!

Sine sole sileo...

leeuw of lammetje?

Little to gain - much to lose.
Een zin als een muur, die steeds voor me opdoemt. Een grens, die ik best niet overschrijd. Maar waar ik wel al mee bezig ben.

Vanmorgen ben ik met een glimlach wakker geworden, met nog meer vlinders in de buik dan de voorbije weken.
Zij.
Zij kan me met 1 juiste blik of 1 juist woord de hemel laten tegenkomen, me alle energie geven die ik nodig heb om de wereld te verslaan, me 'groots' doen voelen.
Ze is spannend en opwindend. Ze is als een kat, met meerdere levens. En ik, ik ben maar een kleine passant in eentje daarvan...
Ze is een bron van vreugde en genot die me verkwikt wanneer ik me eraan laaf, maar me ook kan doen verdrinken.
Zij kan er ook voor zorgen dat ik mezelf als ontzettend nietig ervaar, enkel door 1 koude blik of koud woord.
Zij heeft macht over mij - omdat ik haar die geef. Want ik ben degene die m'n hart openstelt.
Waarom doe ik dat toch?! Misschien omdat je alleen maar kan krijgen als je (je)zelf geeft...

'Better be a day as a lion, than a lifetime as a lamb' - deze zin van Moloko schoot ook weer door mijn hoofd vanmorgen. Het is zo dat mensen steeds spijt hebben van dingen die ze niet gedaan hebben in het leven. Dat lees en hoor je overal. Die fout wil ik dus niet maken. Ik wil een leeuw zijn, elke dag!

Maar hoe weet je dat je aan het einde van de rit juist gehandeld hebt? Tellen de ervaringen of de resultaten? Kies ik het etherische of het pragmatische? Want uit deze situatie kan nooit een mooi resultaat voortkomen. Het kan alleen maar minder opleveren dan wat het nu is. Het kan me enkel nieuwe ervaringen geven, die misschien wel erg intens zijn op het moment zelf, maar evenzeer ijl en vluchtig zijn. Het zal me nooit meer opleveren, het kan enkel dingen stuk maken.

Zou ik dan niet beter het lammetje zijn dat zich conform de maatschappelijke normen intoomt en z'n dromen niet najaagt, maar ze enkel koestert? Of moet ik steeds blijven proberen mijn dromen/verlangens te realiseren, ze werkelijkheid laten worden?
Want wat is een mensenleven anders dan een aaneenschakeling van ervaringen? Al het materiële dat men vergaart stelt uiteindelijk niets voor; het dient enkel ter invulling van een misschien nogal leeg bestaan. Wie ben je, wanneer je je leven geleefd hebt? De som van je bezittingen? De som van je daden? De som van je herinneringen? Ik denk dat ik toch opteer voor het laatste. Want, trouw zijn aan jezelf, dat betekent toch je hele zelf, ook je diepste en donkerste gedachten?

Ik ben soms wel bang voor wat nog zal komen. Ik had graag een blik in de toekomst geworpen. Maar voorlopig geniet ik gewoon...

belemmering

Scherm voor mijn neus, kop koffie naast me, net uit de dromenwereld ontwaakt en nood aan een leeg blad dat ik zelf kan invullen. Het is hier leuk vertoeven, op mijn blog. Het zorgt voor een zekere sereniteit en opgeruimdheid. Wanneer al het andere aanvoelt als chaos kan ik hier een stukje van mezelf ordenen. Even de dagelijkse realiteit ontvluchten en kiezen voor een vorm van reflectie. Fijn!

Er staan me dan ook nog drukke dagen te wachten. Ik ga namelijk enkele dagen naar New York, 'the city that never sleeps'. Er zullen daar zovele indrukken tegelijk op mij afkomen dat ik geen tijd zal hebben ze allemaal op te slaan. Ik zal die stad willen opzuigen, zowel het grootse ervan als het detail. Ik zal mijn hoofd proberen vol te stouwen met beelden en geluiden en geuren en sensaties. Ik zal proberen herinneringen te vormen, maar ik zal nooit volledig genoeg kunnen zijn. Er zullen enkel flarden overblijven wanneer ik terug ben. Mijn hoofd is gewoon te klein!

Net zoals mijn lichaam te 'zwaar' is, te prominent aanwezig. Het zeurt en zanikt. Het belemmert. Het heeft namelijk slaap nodig. En wel minstens zeven lange uren per nacht... Waarom behoor ik niet tot die selecte groep mensen die perfect functioneren met enkel een drie- of viertal uurtjes slaap per nacht? Ik heb het ooit een periode geprobeerd, maar helaas... dan raak ik volledig in verval. Tijd is echt wel mijn grootste vijand. Ik wil zoveel doen op een dag, maar die telt vaak veel te weinig uren. Ook kan ik niet goed overweg met de uren die ik dan wél heb: mijn organisatietalent is ook steeds onderontwikkeld gebleven. 'Dat lukt wel!' roep ik dan. Maar tegelijk besef ik dat dat weer niet zo zal zijn... Ergernis alom. Net zoals ik nu tijd aan het 'verprutsen' ben op mijn computer. Time for action!

spelonken

Vreemd hoe ik er niet in lijk te slagen iets neer te pennen wanneer ik me supervrolijk voel. Mijn schrijfsels lijken alleen te kunnen ontstaan wanneer ik in de ban ben van sterke emoties, onrustige twijfels of levendige herinneringen. Ze komen in ieder geval vanuit diepe spelonken in mijn hoofd, ze kronkelen hun weg naar buiten, langzaam en raadselachtig, overweldigend en vaag. Mij rest dan de taak om die ideeën vorm te geven met woorden, ze zo nauwkeurig mogelijk te omschrijven, ze te ordenen tot een nieuw verkregen inzicht (hoewel dat zeker niet altijd lukt!).

Vrolijkheid zet zich niet om in woorden. Althans niet bij mij. Blijkbaar is luchthartigheid iets dat ik niet kan hanteren, niet kan sturen, niet kan omschrijven.
Misschien omdat vrolijkheid zich aan de buitenkant bevindt, en al het andere binnenin.
Misschien is die emotie eenvoudig en makkelijk en dient ze geen woordelijke vorm te hebben.
Misschien brengt vrolijkheid gewoon geen inzichten.
Misschien mag ik toch blij zijn met de spelonken in mijn hoofd...